W oczach Korneli widzę łzy. Ogląda się na mnie cały czas, jakby miała nadzieję, że zabiorę ją stąd z powrotem do domu.

Kornelia to duża kasztanowata klacz. Jest piękna, ma szlachetną głowę i mądre spojrzenie. Ogląda się na mnie cały czas, jakby miała nadzieję, że zabiorę ją stąd z powrotem do domu. Nie mogę się oprzeć wrażeniu, że widzę w jej oczach łzy, choć niby wiem, że konie nie płaczą. Biedna Kornelia wygląda na taką zagubioną i smutną, że pęka serce.

Handlarz mówi, że była koniem do jazdy, i że nie nadaje się już, bo kuleje. Nie wiem, czy pracowała w szkółce jeździeckiej, czy była czyimś prywatnym koniem, ale to nie ma znaczenia. Kornelia jest kolejnym koniem, którego ktoś potraktował jak przedmiot.  Popsuła się, więc idzie do śmieci i tyle. 

Ja boję się ratować takich dużych koni bo są bardzo drogie. A w tych czasach ciężko jest uzbierać pieniądze na wykup kucyka czy osiołka. Ale jak zobaczyłem to spojrzenie, to wiedziałem, że nie mogę jej zostawić. Zobaczcie sami, jak się czule patrzy. Obiecałem handlarzowi, że jeszcze dziś wieczorem wpłacę 1200 złotych zaliczki i bardzo proszę o Wasze wsparcie. Marek Sotek