Złotek Uratowany! Bardzo Wam dziękuję za pomoc. Ten słodki kucyk już do mnie przyjechał.

W oborze jest tak ciemno, że żeby cokolwiek zobaczyć, muszę zapalić latarkę. Jej światło wydobywa z mroku warstwę przegniłej słomy, brudne ściany pokryte pajęczynami i jego – ślicznego, kasztanowatego kucyka z jasną złotą grzywą. Nazywam go Złotek.

Złotek zdziwionym, przerażonym wzrokiem rozgląda się dookoła i nie może zrozumieć, gdzie jest. Do tej pory mieszkał w jasnej, przytulnej stajni, pachnącej sianem i owsem, wypełnionej prychaniem koni i ludzkimi głosami. Teraz wokół jest ciemno i cicho, a zamiast siana i owsa czuć tylko zapach zgniłej słomy, świńskich odchodów i strachu.

Złotek pozwala do siebie podejść. Pozwala się dotknąć i pogłaskać. Widzę, że sprawia mu to ulgę. W jego oczach nadal widać lęk, ale też oczekiwanie. Czy przyszedłem zabrać go stąd? Czy możemy już wracać do domu? 

Złotek nie wie, że stąd nie idzie się do domu. Stąd idzie się tylko na ciężarówkę z rzeźni.

Spędzam ze Złotkiem ponad pół godziny, aż w końcu handlarz wyprasza mnie z obory. To bierzesz go pan czy nie? Tu nie zoo, żeby sobie oglądać.
Co mam odpowiedzieć? Choć nie mam pieniędzy, mówię że biorę, oczywiście. Dziś muszę przelać 750 złotych zaliczki za tego słodziaka.

Już udało nam się wspólnie zebrać 1550 złotych. Brakującą kwotę 2150 muszę wpłacić handlarzowi w poniedziałek.

Nie wiem jeszcze, skąd wezmę pieniądze, które pozwolą ocalić Złotka. Ale mam nadzieję, że tym razem też pomożecie i że się uda. 

Choć wiem, że będzie trudno. Złotek nie jest wychudzony, nie jest chory, nie jest stary ani brzydki. Jest tylko niechciany. Nic więcej.