Kategoria: Aktualności

Jeżynka miała kiedyś kochający dom. Jej właściciele prowadzili niewielkie gospodarstwo i tam właśnie ośliczka spędziła całe swoje krótkie życie. Będąc jeszcze małym oślątkiem była ulubienicą dzieci. Prowadzały ją po podwórku, czesały futerko i dawały pyszne marchewki. Jeżynka zawsze ich wyglądała zamknięta w niewielkiej szopie, czekając na towarzystwo i możliwość przejścia po podwórku.

Niestety, im Jeżynka była starsza, tym dzieci rzadziej do niej przychodziły. Ośliczka widziała je czasem w szczelinach między drewnianymi deskami szopy, jak biegają po podwórku i się bawią. Za każdym razem myślała, że zaraz otworzą się drzwi i będzie mogła wyjść na świeżą trawę i chociaż przez chwilę nie być samą – niestety prawie zawsze się myliła. W takich chwilach  pewnie zastanawiała się wtedy czemu jej przyjaciele tak rzadko ją odwiedzają. Co zrobiła, że na spacer mogła liczyć jedynie raz w tygodniu, gdy sprzątano szopę?

Z biegiem czasu jej właściciele postanowili się jej pozbyć. Dzieci nie chciały się dalej zajmować Jeżynką a oni sami mieli zbyt dużo obowiązków. Tak właśnie ta samotna ośliczka trafiła do handlarza.

Gdy spojrzałem w jej oczy zobaczyłem strach i ogromny smutek. Ona nigdy nie zrozumie czemu jej rodzina skazała ją na tak okrutny los. Próbuje walczyć z handlarzem, ale ja wiem, że to jej się nie uda. Wiem też, że jutro przyjeżdża duży transport, więc z samego rana wywozi jak najwięcej zwierząt do rzeźnika, żeby zrobić miejsce dla nowych. 

Życie Jeżynki kosztuje 4500 złotych. Wczoraj dzięki Waszej pomocy zebraliśmy 2700 złotych a dziś muszę przelać handlarzowi resztę pieniędzy

A potem Kajtuś wtula swoją małą główkę w futerko mamy i zamyka oczy, jakby chciał, żeby cały ten przerażający świat wokół niego zniknął. Wtedy zostałby tylko on i jego mama, znowu w domu, znowu bezpieczni.

Próbuję podejść bliżej, żeby pocieszyć i uspokoić oba osiołki, ale wtedy i mama i synek zaczynają gwałtownie szarpać się na uwięzi, więc z powrotem wycofuję się w stronę wejścia. Nie bardzo wiem, jak mógłbym dodać im otuchy, bo osiołki nie reagują ani na mój głos, ani na to, że wyciągam w ich stronę rękę z marchewką.

Handlarz patrzy z politowaniem na moje wysiłki. Daj pan spokój, to tylko osły – mówi.

Udaje mi się namówić handlarza, żeby odsprzedał mi Kajtusia z mamą, zamiast wieźć je do rzeźni. Zgodził się pod warunkiem, że jeszcze dziś wpłacę mu zaliczkę, przynajmniej 2000 złotych. Tylko wtedy odwoła jutrzejszy transport. Ale to przecież tak, jakby wcale się nie zgodził! Bo to ogromna kwota, szczególnie, że zostało nam tylko kilka godzin. Dlatego boję się, że tym razem się nie uda. Ale cały czas mam przed oczami maleńkiego Kajtusia, który zamyka oczy i wtula się w futerko mamy. Nie możemy się poddać, jeśli nawet nie spróbujemy.

Puchatek jest drobniutki, puszysty, sama słodycz. Jaki ten osiołek jest maleńki!

Przed chwilą, kiedy handlarz koni rzeźnych chciał mi go pokazać, Puchatek niespodziewanie skoczył w uchylone przed chwilą drzwi szopy. Skoczył tak nagle, że handlarz nie zdążył zareagować i osiołek uciekł na podwórko.

Teraz handlarz, zdyszany i zły, ciągnie Puchatka na grubej sztywnej linie z powrotem w stronę szopy. Biedny osiołek opiera się jak może, ale człowiek jest od niego o wiele, wiele silniejszy, więc z łatwością wciąga go do środka. No to tak sobie teraz postoisz, jak ci się nie podobało – cedzi handlarz przez zęby i przywiązuje Puchatka bardzo krótko do jednej z desek.

Dopóki handlarz go ciągnął, maleńki Puchatek walczył i opierał się. Ale teraz chyba zrozumiał, że nie ma szans.  Przestał się szarpać, stanął nieruchomo i tylko szybki oddech i wyraz oczu wskazują, jak bardzo się boi.

Niestety handlarz zostawił mnie samego z Puchatkiem. Chciałem trochę uspokoić tego małego biednego osiołka, więc ukucnąłem i zacząłem do niego mówić. Ale handlarz cały czas stał w drzwiach i patrzył cynicznie, więc Puchatek był bardzo spięty i większość swojej uwagi kierował właśnie na niego. W końcu osiągnąłem tyle, że osiołek zaczął się trochę uspokajać i patrzył już nie tylko na handlarza, ale też na mnie. Dał się pogłaskać po puszystej szyi ale marchewki ani jabłka nie zjadł.

Spędzam tak sporo czasu, ale w końcu muszę już iść. Zostawiam maleńkiego, słodkiego Puchatka i wychodzę, a handlarz zatrzaskuje za mną drzwi.

Handlarz zgadza się sprzedać nam Puchatka, ale muszę mu dziś przelać aż połowę jego ceny. Inaczej jutro handlarz wyśle go do rzeźni.

Basię zobaczyłem w ostatniej chwili. Pomocnicy handlarza wprowadzali właśnie na ciężarówkę przerażoną rudą kuckę, która aż trzęsła się ze strachu. Zapierała się z całych sił i nie chciała zrobić ani jednego kroku w przód. W końcu któryś z pracowników zdenerwował się i wyjął bat, a Basia ze strachem w oczach od razu się poddała. Musiała widzieć taki bat już nie raz, bo dobrze rozumiała co on oznacza. Kucka z trudem weszła po trapie ciężarówki trzęsąc się ze strachu. Wyglądała, jakby wiedziała dokąd jedzie. I że z tego miejsca nie ma już powrotu.
Handlarz przyglądał się całej sytuacji i ze śmiechem powiedział, że niby kucyk a uparty jak osioł. Zarzekał się, że oni batów nie używają, ale wiedzą, że niektóre zwierzęta się ich boją. I że przecież samo wyjęcie bata to nic złego, a jak taki kucyk czy koń się trochę przestraszy to od razu grzecznieje.
Podszedłem do Basi która stała już w ciężarówce przygotowana do transportu. Czy tak samo się będzie zapierać gdy dojedzie do rzeźni? Czy tam ktoś też wyciągnie bat i może tym razem go użyje? Wiedziałem, że muszę ją uratować.
Życie Basi kosztuje 3500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 1800 złotych. Dziś mija termin wykupu, niestety brakuje aż 1700 złotych i nie wiem, czy damy radę zebrać te pieniądze. Proszę o pilną pomoc!