Kategoria: Aktualności

Zaczęła się bardzo gwałtownie szarpać na linie i odskakiwać do tyłu tak mocno, że musiały ją boleć miejsca, w których sznur wbijał jej się w ciało. Ale ośliczka nie zwracała na to uwagi. Próbowała tylko za wszelką cenę zerwać linę i uciec jak najdalej od tego złego człowieka.

Jak to jest, że zwierzęta zawsze boją się handlarza? Czy wyczuwają czym się zajmuje – że wozi zwierzęta do rzeźni, na śmierć? Czy może, gdy nikt nie widzi, handlarz je szarpie i bije? A może po prostu jedno i drugie…

Nie chciałem, żeby Chałka zrobiła sobie krzywdę od tego szarpania się na linie, więc powiedziałem, że już ją obejrzałem i możemy wracać. Handlarz z chęcią ruszył z powrotem w stronę domu, ale ja zostałem jeszcze przez krótką chwilę z Chałką. Kiedy handlarz się oddalił, ośliczka trochę się uspokoiła. Powiedziałem jej, żeby się nie bała. Że wrócę po nią i wtedy już wszystko będzie dobrze.

Oby tylko udało mi się spełnić tą obietnicę…

Życie Chałki kosztuje aż 4500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 3200 złotych. Dziś mija termin wpłaty reszty pieniędzy. Pomóżcie mi ją uratować. 

text

Pętelka stoi na dworze, na tyłach zabudowań, przywiązana przy stercie starych palet. Dlaczego akurat tu? Dlaczego nie w oborze czy wewnątrz jednej z licznych szop handlarza? Nie mam pojęcia. Noce i poranki są już naprawdę zimne. Unieruchomiona tu Pętelka nie ma nawet możliwości, żeby schronić się przed wiatrem i chłodem. Logika handlarza koni rzeźnych jest dla mnie często zupełnie niezrozumiała.

Kiedy podchodzę bliżej, Pętelka spogląda wprost na mnie, a w jej ciemnych, wielkich oczach widzę tylko smutek. Tak głęboki, tak dojmujący smutek, że aż przechodzi mnie dreszcz. Pętelka wygląda, jakby całą noc płakała. Tak, wiem. Osiołki nie płaczą…

Nie bardzo wiem, co mogę zrobić dla Pętelki, żeby ten smutek choć trochę ukoić. Dlatego tylko głaszczę ją po szyi i głowie i cichym głosem mówię, że wszystko będzie dobrze. Ale Pętelka chyba mi nie wierzy, bo wyraz jej oczu się nie zmienia. Jak może być dobrze, skoro wyrzucili ją z domu i już jej nie chcą? Skoro przywieźli ją do tego strasznego człowieka, który ją tu uwiązał i zostawił?

A Pętelka jeszcze nie wie, że to jeszcze nie koniec. To dopiero początek. Jutro z rana biedna Pętelka ma jechać do rzeźni.

Życie Pętelki kosztuje 4500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 2400 złotych. Bardzo Was proszę o pomoc dla tej biednej ośliczki.

Wówczas, cokolwiek by się nie działo, nie da się zmusić takiego osiołka do wykonania choćby jednego kroku. Ani biciem, ani szarpaniem, ani straszeniem. To nie jest upór. To reakcja przerażonego zwierzęcia na zagrożenie. Więc im bardziej się wtedy osiołka straszy, bije czy szarpie, tym bardziej zdecydowanie odmawia on wykonania choćby najmniejszego ruchu. Jedyny sposób to sprawić, żeby osiołek znowu poczuł się bezpiecznie.

Widzę po Marylce, że tak właśnie jest z nią. Czy wie, że jedyna droga stąd prowadzi do rzeźni? Na pewno czuje zapach strachu i bólu wielu zwierząt, które były tu przed nią. W jej pięknych, mądrych oczach widzę przerażenie i rozpacz. Tak jakby straciła całą nadzieję. Ośliczka próbuje nie patrzeć w stronę handlarza. Może ma nadzieję, że handlarz zniknie, a razem z nim zniknie całe to napełniające lękiem miejsce?

Kucam przed Marylką i zaczynam do niej mówić. Cicho i spokojnie. Na początku również ode mnie odwraca głowę. Po pewnym czasie chyba zaczyna rozumieć, że nie jestem zagrożeniem i że może mi zaufać. W końcu kieruje prosto na mnie swoje mądre spojrzenie. Patrzy mi błagalnie prosto w oczy. Nie potrafi mówić, ale i tak wiem, że prosi mnie rozpaczliwie o pomoc.

Ale ja sam nie jestem w stanie nic zrobić. Dlatego zostawiam Marylkę, choć boję się, że handlarz znowu będzie się na niej wyżywał, kiedy już odjadę. Ale nie mam wyboru. Muszę Was prosić o pomoc.

Życie Marylki kosztuje 4500 złotych. Dziś jest koniec zbiórki i brakuje aż 1400 złotych. Proszę o pilną pomoc!

Podchodzę do Kropka, kucam przy nim i próbuję choć trochę uspokoić go łagodnym głosem i dotykiem. Kropek patrzy na mnie z przerażeniem i widzę, że jest kompletnie zdezorientowany. Raz pozwala mi się pogłaskać, a raz odskakuje ze strachem.

Biedny Kropek, nie ma pojęcia, gdzie się znalazł i dlaczego. Wie tylko, że to jest złe miejsce i że człowiek, który go tu przywiązał, również jest zły. Przeczuwa niebezpieczeństwo i wie, że stanie się tutaj coś złego, choć zapewne nie domyśla się, co to może być.

Ale ja wiem, co się stanie. Jutro przyjedzie tu rzeźnicka ciężarówka. Ludzie, którzy nią przyjadą, wciągną opierającego się Kropka po metalowej rampie do środka. A potem, razem z innymi przerażonymi końmi, zawiozą do rzeźni.

Jedyny sposób, żeby uratować Kropka przed tym strasznym losem, to wykupić go od handlarza. Ale on nie chce czekać, chce jak najszybciej zwolnić miejsce dla kolejnych zwierząt. Odwoła transport tylko wtedy, jeśli jeszcze dziś wpłacimy mu 500 zł zaliczki.

W brudnej, cuchnącej odchodami zwierząt oborze u handlarza koni rzeźnych stoi Kamilek. Stoi bez ruchu w najdalszym kącie i patrzy w pokrytą grzybem ścianę. W jego spojrzeniu jest tyle smutku, tyle rezygnacji, że nie jestem w stanie opisać tego słowami. Nie wiem, czy widziałem kiedykolwiek kucyka o tak smutnym spojrzeniu. Kamilek wygląda, jakby płakał. A może płacze naprawdę?

Handlarz mówi, że Kamilek stoi w ten sposób już od wczoraj, od chwili, kiedy go przywieźli. Pytam, czy wie, dlaczego właściciel sprzedał go na rzeź, ale handlarz tylko wzrusza ramionami i wskazuje głową na Kamilka – Mówił tylko, że ten kuc do niczego się nie nadaje. A widzisz pan, jak on wygląda? Do czego to się nada?

Tak, widzę. Widzę przerośnięte, wykręcone kopyta, które od lat nie widziały kowala. Widzę wykręcone z tego powodu nogi, zniekształcone, z naciągniętymi ścięgnami i na pewno sprawiające ból przy każdym kroku. Widzę lata zaniedbań, które doprowadziły to szlachetne zwierzę do takiego stanu.

I teraz właściciel, zdziwiony tym, że Kamilek do niczego się już nie nadaje, sprzedaje go do rzeźni?!

Podchodzę do Kamilka, kucam i głaszczę go delikatnie po szyi. Kucyk nie reaguje, nie porusza się, nie spogląda w moją stronę. Wygląda, jakby całkiem stracił nadzieję i wolę życia. Nie wiem, w jakich warunkach by trzymany, ale patrząc na jego biedne, wykrzywione nogi myślę, że jego cierpienie zaczęło się już dużo wcześniej, zanim trafił do handlarza. Być może od dawna nie widział światła dnia, bo kiedy handlarz wychodził z obory i otworzył szeroko drzwi, Kamilek zamknął oczy, tak bardzo raziło go światło. Otworzył je dopiero, kiedy wstałem i przymknąłem drzwi z powrotem.

Życie Kamilka kosztuje 3700 złotych. Dziś koniec zbiórki – bardzo proszę, pomóżcie mi go uratować.