Michałek jest już u nas. Zaopiekowała się nim sówka i Jacuś. Mam nadzieję, że Michałek wkrótce poczuje się tu jak w rodzinie

Handlarz przywiązał Michała do metalowego słupa poza ogrodzeniem, tuż przy stercie gruzu. Nie wiem dlaczego nie zostawił go wewnątrz, chociaż zbliża się już zmierzch, a niebo zasnute jest ciemnymi burzowymi chmurami. Ale Michał nie wygląda, jakby się tym przejmował. Nie zwraca też uwagi ani na handlarza ani na mnie. 

Michał całkowicie koncentruje się na wpatrywaniu się w horyzont i czekaniu. Robi to w wielkim skupieniu. Wygląda, jakby starał się nawet nie mrugać. Pewnie właśnie tam, za zakrętem drogi, znikł samochód który przywiózł tu go przywiózł.

Szuka wzrokiem rodziny która go przywiozła. Nawet w tej jego główce jeszcze nie świta myśl, że już go nikt nie kocha, i że już go nikt nie będzie przytulał, i że już nigdy nie zobaczy swoich najbliższych. Michał drepcze z nóżki na nóżkę, stara się wdrapać na stertę gruzu. Przez chwilę rozgląda się zdziwionym wzrokiem, a później znowu wpatruje w horyzont.

Jest to dla mnie straszny widok. Tym bardziej, że mam u siebie dużo osiołków i wiem, jakie są wrażliwe, i jak się przywiązują do najbliższych. Przez chwilę przebiega mi przed oczami obraz Sówki czy Jacusia stojącego na tej stercie gruzu.  

Schodzę z tej sterty i się oddalam, żeby się nie rozkleić, wiadomo, chłopaki nie płaczą.

Handlarz nic nowego nie wymyślił, chce zaliczkę, i to dziś. Jedyne co udało mi się wynegocjować to jej wysokość – 800 złotych.

Ale wiem też, że Michał wkrótce zrozumie, że został opuszczony. Osiołki są bardzo inteligentne. I wtedy pęknie mu serce. Dlatego najlepiej, żeby jak najszybciej znalazł się wśród moich osiołków, one go wezmą w kółeczko i to mu pomoże.

Siedziałem w takim kółeczku osiołków nie raz, to jest magiczne doświadczenie. 

Podarujmy życie Michałowi i pozwólmy mu dojść do siebie wśród innych osiołków. Bardzo Was proszę o pomoc!