Natasza odeszła…

Nataszę zobaczyłem, kiedy przyjechałem do handlarza rozliczyć się za Białego. Stała tam, potwornie chuda, wyniszczona, ze zmatowiałą sierścią. Aż żal patrzeć. Widać, że kiedyś była piękna, ale teraz tylko w jej oczach pozostał dawny blask. Podchodzę bliżej i wyciągam rękę, ale Natasza nie chce na mnie spojrzeć. Odwraca się od ludzi. Zupełnie jakby sama wstydziła się tego, jak teraz wygląda.

Natasza jeszcze niedawno pracowała w szkółce jeździeckiej. Pracowała bardzo ciężko, szczególnie w weekendy, kiedy zjeżdża tu mnóstwo osób – dzieci, nastolatków, dorosłych. Przez wiele lat dobrze zarabiała dla właściciela. Na dodatek rodziła źrebaki, na których właściciel też zarabiał.

Ale teraz Natasza jest już stara. Ma ponad dwadzieścia lat i nie ma już siły wozić ludzi ani nie może już rodzić. Ale zamiast wysłać klacz na łąki, na zasłużoną emeryturę, właściciel stajni sprzedał ją handlarzowi.  W ten sposób ostatni raz Natasza zarobiła dla niego pieniądze.  

Nie będę tego nawet komentował, bo to co musiałbym powiedzieć, nie nadaje się do publikacji.

Natasza jest potwornie chuda. Nie wiem, czy do takiego stanu doprowadzono ją jeszcze w szkółce jeździeckiej, czy już u handlarza. Mimo to handlarz nie chce czekać ze sprzedaniem jej do rzeźni, choć zazwyczaj woli takie chude konie najpierw podtuczyć. Mówi, że ma pilne wydatki i na piątek potrzebuje gotówki, więc odwozi ją jeszcze dziś.  

Nie ma szans, żebym dziś za nią zapłacił. A handlarz nie chce w ogóle rozmawiać o jakimkolwiek dłuższym terminie. W końcu proponuję mu 500 zł więcej niż cena jaką mi podał, czyli razem 7400 zł i to go przekonuje. Zadzwonił przy mnie i odwołał transport, bo chciałem mieć pewność że nie zmieni zdania kiedy wyjdę za bramę.

Do tej pory wpłaciliście już 7150 złotych.  Ale do końca dnia musimy uzbierać jeszcze 250 złotych

Mamy bardzo mało czasu. Dlatego proszę Was tym razem o każdą możliwą wpłatę. Nawet złotówkę. Każda złotówka w tej chwili się liczy.