Romuś i dyzio pojechali właśnie do domu adopcyjnego. Dołączyli do stadka kózek i kucyków

Romuś czeka u handlarza na transport do rzeźni. Patrzy na zmianę to w ziemię pod swoimi nogami, to w dal, gdzie być może niedawno odjechali jego właściciele. Wzrok ma tak smutny i pozbawiony nadziei, że aż trudno mi to opisać. Mam wrażenie, że Romuś w ogóle nie zauważa niczego wokół siebie. Nie reaguje, kiedy handlarz lekko szturcha go kijem. Nie widzi ani mnie, ani pachnącego jabłka, które próbuję mu podać, ani tego, że głaszczę go po szyi i grzbiecie.

Romuś nie reaguje zupełnie na nic.

Sierść Romusia jest matowa, skołtuniona i trochę wilgotna, jakby przepocona. Pod ręką wyczuwam wyraźnie wystające żebra i łopatki. Jest bardzo chudy, choć gęsta sierść trochę to maskuje. Przypuszczam, że już od dłuższego czasu jest pozbawiony właściwej opieki.

Handlarz mówi, że Romuś był w gospodarstwie agroturystycznym. Ale właściciele postanowili zamknąć ten interes i pozbyć się wszystkich zwierząt. Nie wiem, co się stało z pozostałymi zwierzętami, ale Romuś trafił tu, do handlarza koni rzeźnych. A jutro pojedzie stąd prosto do rzeźni.

Po dłuższym czasie Romuś spogląda na mnie przez chwilę. Mogło mi się wydawać, ale mam wrażenie, że oprócz głębokiego smutku zobaczyłem w jego wzroku prośbę pomoc. O ratunek.

Żeby odkupić Romusia od handlarza, musimy zebrać i wpłacić 800 zł zaliczki. Transport do rzeźni jest jutro z rana, więc żeby handlarz go odwołał, całą tą kwotę muszę wpłacić mu dziś.

Drodzy Państwo, jeśli chcecie i możecie, pomóżcie Romusiowi. Niech przeżyje. I niech zacznie znowu cieszyć się życiem.