Sabinka jest już w Starym Polesiu. Zobaczcie, jaka jest ufna i miła. Jest naprawdę uroczą kucką

Było już zupełnie ciemno, kiedy wszedłem do handlarza na podwórko. Ten handlarz nie jest lubi, kiedy do niego przychodzę. Woli zawozić zwierzęta bezpośrednio do rzeźni. Więc tylko odburknął coś na moje „dzień dobry” i od razu ruszył przez błotniste podwórko w stronę jednej z obór.

Otworzyłem ciężkie skrzypiące drzwi i zajrzałem do środka, ale nie zobaczyłem nic. W oborze było zupełnie ciemno. W ciemności słyszałem tylko przyspieszony oddech i niespokojne dreptanie małych kopytek. Dopiero światło mojej latarki wydobyło z mroku brudne, pokryte pajęczynami ściany, niski sufit, przegniłą słomę zmieszaną z odchodami. A przede wszystkim Sabinkę – śliczną kuckę, która patrzyła na mnie ze strachem, szeroko otwartymi oczami. Jakby pytała – dlaczego tu jestem? Co się dzieje? Kiedy wrócę do domu? 

Podszedłem do Sabinki, ukucnąłem przed nią i dałem jej kawałek marchewki. Wzięła go od razu. I chyba zrozumiała, że skoro daję marchewkę, to jestem dobry, bo po chwili wtuliła we mnie swoje ciepłe miękkie chrapy. Tak bardzo chciałem ją od razu stąd zabrać! Sabinka oparła swój ciężki łeb na moim ramieniu i wyglądało to tak, jakby miała zamiar w ten sposób spędzić całą noc. Chyba myślała, że już z nią tu zostanę…

W końcu musiałem iść. Kiedy Sabinka zrozumiała, że z nią nie zostaję, spojrzała na mnie z żalem a cały jej spokój od razu się ulotnił. A gdy już wyszedłem na zewnątrz, usłyszałem za sobą cichutkie rżenie. Sabinka wołała, żebym do niej wrócił.

Przepraszam Cię, Sabinko. Nie mogę z tobą zostać. Muszę cię tu zostawić. W ciemnej brudnej oborze. Zupełnie samą. Przepraszam.

Handlarz wycenił życie Sabinki na 3900 złotych. Mamy już uzbierane 2800 złotych a brakujące 1100 złotych muszę wpłacić wieczorem.

Drodzy Przyjaciele, jeśli możecie, wpłaćcie chociaż po najmniejszej kwocie. Jeśli będzie nas wystarczająco dużo, może nam się udać. Spróbujmy uratować Sabinkę.