Uszatek przyjechał już kilka dni temu, ale dopiero teraz znalazłem czas, żeby na spokojnie nagrać z nim filmik

Maleńki, drobny Uszatek omija nas wzrokiem. Za wszelką cenę próbuje nie widzieć mnie i stojącego koło mnie, lekko dziś wstawionego i chwiejącego się na nogach handlarza. Zupełnie jakby chciał zapomnieć, gdzie się znalazł. Zapomnieć, że nie jest już w domu. Że stoi tu, w zimnie i przeciągu, w długiej i pustej oborze. Że nie wie, dlaczego tu jest i co będzie dalej. 

Jest zimno i handlarz chce już wracać. Mówię mu, że może iść, a ja zostanę jeszcze z Uszatkiem przez chwilę.

Mam wrażenie, że Uszatek oddycha z ulgą, gdy handlarz znika w otwartych drzwiach obory. Mimo to nadal nie chce spojrzeć wprost na mnie. Odwraca głowę i smutne spojrzenie swoich wielkich, mądrych oczu kieruje w bok, w tył – wszędzie, tylko nie w moją stronę. Mówię do niego spokojnie i cicho, żeby poczuł się bezpieczniej. Uszatek nastawia uszy, więc wiem, że mnie słucha, choć stara się tego nie pokazać.

Długo z nim zostaję, ale nic się nie zmienia. Ja mówię, Uszatek strzyże uszami i omija mnie wzrokiem. W końcu muszę już wracać. Wstaję i ruszam w stronę wyjścia, a wtedy za sobą słyszę cichutkie, jakby stłumione w zarodku wołanie Uszatka. Spoglądam w jego stronę i widzę, że Uszatek po raz pierwszy patrzy wprost na mnie i nie odwraca wzroku. 

Chciałbym nie zostawiać go tu samego, ale to nie jest możliwe. Żeby mu pomóc, muszę już iść.  Po to, żeby prosić Was o pomoc dla Uszatka, bo bez niej nic nie jestem w stanie zrobić. 

Życie osiołka Uszatka kosztuje 4500 złotych, wczoraj dzięki Wam zebraliśmy 1900 złotych, a już jutro muszę się rozliczyć za tego biedaczka. Bardzo Was proszę o pomoc.