Kategoria: Aktualności

Niestety o Ptysiu i jego towarzyszach dowiedziałem się dopiero teraz. To co mogę zrobić, to spróbować uratować chociaż jego. Jednak sprawa nie będzie prosta. Są wakacje i bardzo trudny czas na zbieranie pieniędzy dla takich biedaków.

Życie młodego Ptysia kosztuje 3500 złotych. Na ten moment mamy uzbierane 3200 złotych. Dziś koniec zbiórki i muszą się rozliczyć za niego. Proszę Was o pomoc

Jeżynka miała kiedyś kochający dom. Jej właściciele prowadzili niewielkie gospodarstwo i tam właśnie ośliczka spędziła całe swoje krótkie życie. Będąc jeszcze małym oślątkiem była ulubienicą dzieci. Prowadzały ją po podwórku, czesały futerko i dawały pyszne marchewki. Jeżynka zawsze ich wyglądała zamknięta w niewielkiej szopie, czekając na towarzystwo i możliwość przejścia po podwórku.

Niestety, im Jeżynka była starsza, tym dzieci rzadziej do niej przychodziły. Ośliczka widziała je czasem w szczelinach między drewnianymi deskami szopy, jak biegają po podwórku i się bawią. Za każdym razem myślała, że zaraz otworzą się drzwi i będzie mogła wyjść na świeżą trawę i chociaż przez chwilę nie być samą – niestety prawie zawsze się myliła. W takich chwilach  pewnie zastanawiała się wtedy czemu jej przyjaciele tak rzadko ją odwiedzają. Co zrobiła, że na spacer mogła liczyć jedynie raz w tygodniu, gdy sprzątano szopę?

Z biegiem czasu jej właściciele postanowili się jej pozbyć. Dzieci nie chciały się dalej zajmować Jeżynką a oni sami mieli zbyt dużo obowiązków. Tak właśnie ta samotna ośliczka trafiła do handlarza.

Gdy spojrzałem w jej oczy zobaczyłem strach i ogromny smutek. Ona nigdy nie zrozumie czemu jej rodzina skazała ją na tak okrutny los. Próbuje walczyć z handlarzem, ale ja wiem, że to jej się nie uda. Wiem też, że jutro przyjeżdża duży transport, więc z samego rana wywozi jak najwięcej zwierząt do rzeźnika, żeby zrobić miejsce dla nowych. 

Życie Jeżynki kosztuje 4500 złotych. Wczoraj dzięki Waszej pomocy zebraliśmy 2700 złotych a dziś muszę przelać handlarzowi resztę pieniędzy

Handlarz trzyma Marcysię w małej wiacie na terenie swojego gospodarstwa tak, żeby nie było jej widać z ulicy. To nie jest typowy handlarz, do którego przyjeżdżają całe transporty koni. On zajmuje się tym dodatkowo, i nie chce, aby ktoś z jego okolicy się o tym dowiedział. Dzwoni do mnie raz, na jakiś czas z informacją o koniach, czy osiołkach. Zajmuje się tym dorywczo i trzyma to w tajemnicy. Więc u niego konie stoją kilka dni i jeśli nikt ich nie kupi to zawozi je do rzeźnika.

Musiałem długo go prosić, żeby chociaż na moment wyprowadził Marcysię z wiaty. Widziałem, że jest zestresowana i pomyślałem, że chociaż krótki pobyt na zewnątrz i zjedzenie świeżej trawy pomogą jej się uspokoić. Niestety Marcysia musiała się bardzo bać bo nie zjadła nawet jednego źdźbła tylko z całych sił starała się wyrwać handlarzowi. Ciągała się w każdą stronę i chyba liczyła, że uda jej się stąd uciec, ale ten szybko przywiązał ją do wiaty. Może myślała, że gdzieś tam daleko znajdzie bezpieczne miejsce i ukryje się przed całym złem tego świata.

Bo takie ośliczki jak Marcysia zdają sobie sprawę, gdy dzieje się coś niedobrego. Niektóre z nich zamierają wtedy w bezruchu, ale Marcysia postanowiła walczyć. Tylko, że handlarz jest silniejszy i po kilku minutach odwiązał ją i szybko wprowadził do środka. Teraz Marcysia już nie ucieknie, a ja widzę  tylko gasnącą nadzieję w jej oczach.

Z trudem odchodzę i pytam handlarza o dalsze losy Marcysi. Powiedział, że stoi u niego już 5 dni więc najwyższy czas wywieźć ją do rzeźnika. 

Życie Marcysi kosztuje 4500 złotych. Dziś mija termin zakończenia zbiórki a wciąż brakuje 1100 złotych. Potrzebuję Waszej pilnej pomocy. 

Karmelek jest przerażony miejscem w którym się znalazł. Widzę, że cały trzęsie się ze stresu a jego futerko pokrywa gruba warstwa potu. Imię dla niego sam wymyśliłem, bo handlarz powiedział, że jego takie rzeczy nie obchodzą. Najwidoczniej nie obchodzi go też samopoczucie Karmelka, bo ten jest bardzo poddenerowany. Handlarz przywiązał go w składziku z dala od reszty zwierząt. Podobno Karmelek ciągle rżał, kręcił się po boksie i denerwował inne konie.
A ja wiem, że to dlatego, że Karmelek jest bardzo zestresowany i nie wie co się dzieje. Nie wie też, że już jutro ma trafić do najgorszego miejsca ze wszystkich – do rzeźni. To jeszcze młody źrebak a jego życie ma już dobiec końca. Teraz jest w obcym, przerażającym miejscu w którym nikogo nie obchodzi jego dalszy los. Dla handlarza Karmelek jest towarem i właśnie tak go traktuje.
Podchodzę powoli do Karmelka i staram się go uspokoić. Kładę mu rękę na mokrym od potu grzbiecie i cicho do niego mówię. Mam wrażenie, że ze źrebaka powoli schodzą emocje i zaczyna wąchać moje ubranie. Niestety w tym momencie handlarz krzyknął na cały głos, żebym go lepiej nie dotykał i Karmelek bardzo się przestraszył. 

Odchodząc od niego chciałem mu obiecać, że już niedługo po niego wrócę i że zabiorę go z tego przerażającego miejsca. I że już na zawsze zapewnię mu troskę i bezpieczne schronienie w moim ośrodku. Niestety, sam wiem, że nie mogę mu tego teraz obiecać. 

Życie tego źrebaczka kosztuje 3500 złotych. Mamy już uzbierane 3100 złotych i resztę pieniędzy muszę wpłacić dziś wieczorem. Proszę Was o pomoc!

Smerfik bardzo boi się ludzi.

Nie wiem, czego ten mały łaciaty kucyk doświadczył w swoim życiu. Czy ma aż tak złe doświadczenia, że człowiek budzi w nim już tylko lęk? W każdym razie teraz Smerfik reaguje strachem na samo nasze podejście. Szarpie się gwałtownie na przywiązanej do ogrodzenia linie. A kiedy widzi, że to nic nie pomaga i w ten sposób od nas nie ucieknie, odwraca się tyłem i ostrzega, że kopnie, jeśli za bardzo się zbliżymy.

Handlarz przezornie trzyma się na uboczu. Widzisz pan jaki zły, taki to tylko na mięso, mówi. Bez kija do niego nie podchodzę, patrz pan, dodaje i szturcha Smerfika długim drewnianym drągiem, który zabrał ze sobą. Smerfik oczywiście próbuje się bronić i kopie gwałtownie, ale handlarz trzyma się poza zasięgiem jego kopyt.

A ja widzę, że ten biedny kucyk po prostu się boi, tak bardzo, aż cały się trzęsie. Po prostu zwierzęta, tak samo jak ludzie, różnie reagują na strach. Jedne próbują uciekać, inne nieruchomieją. A jeszcze inne walczą, próbując się bronić i tak właśnie reaguje Smerfik.

Mówię handlarzowi, że może już wracać do domu a ja tu jeszcze zostanę. Kiedy odchodzi, próbuję trochę uspokoić Smerfika. Siadam w pobliżu na trawie i mówię do niego spokojnie i cicho. Kucyk najpierw próbuje mnie znowu straszyć kopnięciem. Ale widząc, że nie reaguję, po pewnym czasie przestaje. Kiedy zaczyna nastawiać uszy w moją stronę, wyciągam z kieszeni kawałek marchewki i próbuję mu podać. Smerfik jest wyraźnie zainteresowany, wyciąga szyję i wącha. Ale kiedy chcę się podnieść, żeby mu ją podać, lęk znowu bierze górę. Smerfik odwraca się tyłem i ostrzega, że mnie kopnie, jeśli zbliżę się jeszcze bardziej.

Widzę, że ten kucyk będzie potrzebował czasu. Złych doświadczeń nagromadzonych przez lata nie da się wymazać w jednej chwili. Ale jeśli zbierzemy pieniądze i wykupimy Smerfika, wtedy zamiast do rzeźni trafi do naszego azylu i dostanie tyle czasu, ile będzie potrzebował. I wiem, że pewnego dnia znowu zaufa ludziom.

Handlarz dziwi się, że chcę od niego odkupić Smerfika. Mówi, że transport do rzeźni jest jutro i odwoła go tylko jeśli wpłacę mu jeszcze dziś 1100 złotych zaliczki.

Beza jest bardzo ładną, łaciatą klaczą. Dlatego stary gospodarz ją trzymał – na źrebaki. Za łaciatego źrebaka można wziąć dobre pieniądze, lepsze niż za zwykłego kasztanka czy gniadego. Więc Beza rodziła źrebaki jeden po drugim. Nie zostawiano jej nigdy dużo czasu, żeby mogła nacieszyć się dzieckiem. Ale mimo to było jej u gospodarza całkiem dobrze – miała stajnię, paszę, wychodziła na łąkę. Widać po sierści Bezy, że nie jest zabiedzona. Myślę, że gospodarz ją lubił i dbał o nią, mimo że trzymał ją dla zarobku. 

Ale niestety nic nie trwa wiecznie. Również spokojne życie Bezy.

Gospodarz niedawno zmarł, zostawiając gospodarstwo synom, którzy już od dawna mają swoje rodziny i żyją w mieście. A synowie nie są zainteresowani prowadzeniem gospodarstwa, więc postanowili sprzedać zwierzęta a potem również ziemię i podzielić się pieniędzmi. Handlarz mówi, że świnie i krowy już sprzedali a Beza została jako ostatnia. I nowym właścicielom chyba zaczęło się spieszyć, bo zrezygnowali z szukania kupca i przywieźli Bezę tu – do handlarza koni rzeźnych. 

Całą historię Bezy opowiedział mi handlarz. Nie wiem, na ile jest prawdziwa, a ile dołożył od siebie. W każdym razie handlarz mówi, że pewnie mają kupca na ziemię. To by wyjaśniało, dlaczego chcą jak najszybciej pozbyć się kobyły, tak że nawet nie targowali się o cenę.

Beza stoi bardzo spokojnie. Handlarz przywiązał ja do drzewa. Na szczęście w cieniu, co mnie zdziwiło. Po dużym brzuchu poznaję, że może być źrebna. Jutro Beza ma pojechać stąd w swoją ostatnią podróż – do rzeźni. Razem ze źrebaczkiem, który prawdopodobnie rośnie teraz u niej pod sercem. Dlatego, że po prostu nie jest już potrzebna.

Życie źrebnej Bezy kosztuje aż 9500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 7900 złotych. Dziś koniec zbiórki i proszę o pilną pomoc dla Bezy.

Kiedy otworzyłem skrzypiące drzwi blaszanej szopy, z wnętrza buchnął na mnie odór brudu i dawno nie wymienianego obornika. A Delicja, śliczna ruda kucka z niezwykle bujną grzywą, przywiązana pod jedną ze ścian, przyglądała mi się szeroko otwartymi oczami. Kto i dlaczego takie pięknie zwierzę sprzedał handlarzowi koni rzeźnych?!

Delicja wstrząsa gęstą grzywą i od czasu do czasu rży nawołująco. Potem nieruchomieje i nasłuchuje. Próbuje sprawdzić, czy są tu jakieś inne konie. Moja biedna mała Delicjo, niestety nikt ci nie odpowie. Nie ma tu innych koni, choć pewnie czujesz ich zapach. Ale w tym miejscu zwierzęta długo nie zostają, zwykle tylko dzień lub dwa. A potem przyjeżdża po nie ciężarówka z rzeźni i wtedy znikają na zawsze.

Delicja pozwala mi do siebie podejść, pogłaskać się po pięknej gęstej grzywie, po szyi i pyszczku. Patrzy mi prosto w oczy. Bierze ode mnie marchewkę, ale nie połyka, wypluwa ją zaraz na grubą warstwę obornika, który ma pod kopytami. I znowu rży głośno i rozpaczliwie, wołając inne konie. Ale odpowiada jej tylko cisza i dobiegające zza ściany pochrząkiwanie świń.

Życie Delicji kosztuje 3500 złotych. Na ten moment mamy uzbierane 2600 złotych. Jest szansa, że ta mała rudaska spędzi weekend u nas w ośrodku. Proszę, pomóżcie mi ją uratować

A mimo że zapadł już zmierzch, Tymek jest tu zupełnie sam. Sam w obcym miejscu, daleko od wszystkiego co zna. Dlatego, chociaż osiołki są zwykle oszczędne w pokazywaniu emocji, Tymek wyraźnie pokazuje swój niepokój i lęk. Szeroko otwartymi ze strachu oczami wpatruje się w ciemność, próbując wypatrzyć zbliżające się zagrożenie. Nastawia uszy i odskakuje na każdy szelest. Chciałby uciec gdziekolwiek, pewnie nawet na podwórko handlarza.

Biedny Tymuś ma rację, że czyha na niego śmiertelne zagrożenie. Myli się tylko co do tego, skąd ono nadejdzie. Wcale nie z lasu i ciemności. Prawdziwe zagrożenie, takie od którego nie ma ucieczki, nadejdzie w biały dzień. I nie pod postacią drapieżnika, ale rzeźnickiej ciężarówki, która przyjedzie, żeby zabrać Tymka do rzeźni.

Życie Tymusia kosztuje 4500 złotych. Dziś muszę wpłacić brakujące 2100 złotych. Jak się nie uda uzbierać tych pieniędzy, to go więcej nie zobaczymy. Proszę o pilną pomoc!