Kategoria: Aktualności

Mateuszek wygląda żałośnie. Jest tak chudy, że dziwię się, jak w ogóle stoi na nogach. Sierść Mateuszka jest brudna, matowa i skołtuniona. A w wielu miejscach na ciele Mateuszek wcale nie ma sierści, tylko łyse plamy z zaczerwienioną, łuszczącą się skórą. Momentami kucyk sięga zębami do swoich łopatek i gryzie się zawzięcie.

Mateuszek bardzo się cieszy, kiedy podchodzę. Spogląda łagodnie i trąca mnie nosem. Potem nadstawia się bokiem i prosi, żeby go głaskać i drapać. A ja z bliska widzę, że po sierści Mateuszka chodzą setki wszy. Jest ich tak dużo i są tak wielkie, że nie trzeba się nawet specjalnie przyglądać. Skóra Mateuszka, również ta pokryta nadal sierścią, jest straszliwie podrażniona i miejscami napuchnięta. Jak można doprowadzić zwierzę to takiego stanu?! Ten biedny kucyk musi strasznie cierpieć. Dlatego gryzie się po plecach, a sądząc po innych miejscach pozbawionych sierści, pewnie również trze bokami i zadem o ściany, kiedy tylko ma taką możliwość.

Ktoś tak strasznie zaniedbał i zagłodził Mateuszka. A teraz, na koniec, sprzedał go handlarzowi koni rzeźnych. I ten biedny mały kucyk czeka teraz u handlarza na jutrzejszy transport do rzeźni.

Handlarz zgadza się odwołać transport i poczekać na resztę pieniędzy, jeśli wpłacimy mu jeszcze dziś 400 zł zadatku. Bardzo proszę o pomoc dla Mateuszka.

Rozalka wpadła w taką rozpacz, że długo nie pozwalała nikomu wejść do boksu, żeby zabrać ciało maleństwa. Od tej pory ośliczka zupełnie się zmieniła. Nie pozwala do siebie podchodzić, złapana wyrywa się i ucieka. Jeśli nie może uciec, próbuje kopnąć. A weterynarz powiedział, że już nie będzie mogła rodzić, bo każda kolejna ciąża skończy się zapewne tak samo.

No i tak staruszka Rozalka trafiła tu, do handlarza koni rzeźnych, z wyrokiem śmierci.

Rozalka patrzy na mnie smutno. Wygląda na zupełnie zrezygnowaną. Jest przywiązana i nie ma gdzie uciec, więc kiedy podchodzę, ośliczka straszy, że mnie kopnie. Ale tylko straszy, bo kiedy podszedłem bliżej, nie kopnęła i pozwoliła się nawet pogłaskać. Wygięty kręgosłup musi ją boleć, bo przejechałem ręką po jej plecach i poczułem, jak ugina grzbiet pod tym dotykiem.

Rozalka powinna mieć teraz, na starość, ciepłą stajnię, dobre jedzenie, miłość i opiekę. Jeśli ją uratujemy i trafi do nas, to właśnie dostanie. Jeśli nie, jutro będzie już w rzeźni.

Bardzo Was proszę o pomoc dla staruszki Rozalki. Handlarz żąda 1000 zł zaliczki jeszcze dziś.

I w ten sposób Kochaś tuż przed Walentynkami dowiedział się, że nie jest już ani kochany, ani potrzebny. I w dniu, kiedy wszyscy dają sobie czerwone serduszka, kiedy zakochani siedzą w kawiarniach albo spacerują trzymając się za ręce, ten biedny, nikomu nie potrzebny kucyk czeka na samochód, który zawiezie go do rzeźni, na śmierć.

Kochaś patrzy na mnie pytająco swoimi poważnymi czarnymi oczami. A ja nie wiem, co mógłbym mu powiedzieć. Dlatego głaszczę go tylko po szyi i pozwalam mu obwąchać się dokładnie. A potem wychodzę i zostawiam tego biednego, niekochanego Kochasia samego.

Transport do rzeźni jest umówiony na sobotę z samego rana. Handlarz mówi, że odwoła go tylko wtedy, jeśli jeszcze dziś wpłacę mu 500 zł zaliczki. To dużo, tym bardziej że dziś pewnie większość ludzi będzie spędzać czas ze swoimi ukochanymi osobami, a nie siedzieć przed komputerem. Więc może niewiele osób przeczyta mój apel. Ale mimo to musimy spróbować zebrać te pieniądze. Nie będę mógł spokojnie spędzić walentynkowego wieczoru z moją żoną wiedząc, że nie zawalczyłem o tego malucha. 

Dziś chcę Was prosić o w zebraniu pieniędzy na operację chorego pieska Kajtusia, którego opiekunką jest Pani Donata.

Pani Donata pomaga nam właściwie od początku działania fundacji, zarówno dokładając swoje cegiełki do zbiórek na ratowanie koni, jak i wspierając dobrym słowem. Ale tym razem to my musimy pomóc Pani Donacie i jej Kajtusiowi.

Oddaję głos Pani Donacie:

Mam dwa pieski – Kajtusia, cocker spaniela, który ma prawie 10 lat i adoptowanego cavalierka Torego, który ma 13 lat. Mam też kotkę, przygarniętą osiem lat temu jako malutkie kocię prosto z ulicy. Moja emerytura, 3.100 złotych przy obecnych cenach ledwo wystarcza, a z książek, które piszę, praktycznie nie mam dochodu.

Radziłam sobie, dopóki pieski nie zaczęły chorować. Ale w 2019 roku Tore ciężko zachorował na anemię autoimmunologiczną i chorobę Cushinga, do tego miał nowotwór jąder i konieczna była operacja. Choruje też na serduszko i musi brać leki: Cardisure 5mg, którego jeden blister kosztuje 30 zł i wystarcza nam na tydzień a także Encorton i Hemowet. W 2023 roku miał dwa kolejne zabiegi – usunięcie narośli i sanację jamy ustnej. W tym samym czasie podobne operacje miał Kajtek. Latem Kajtuś miał operacyjne usuniecie zmian na sutku. Przed każdym zbiegiem robiliśmy echa serca i badania krwi. To ogromne koszty. Echo serca kosztuje 270 zł, geriatryczny profil badania krwi 170 zł.

Do tego każdemu z moich podopiecznych weterynarz zalecił specjalną karmę. Oba pieski ze względu na problemy z trzustką i wątrobą muszą jeść karmę weterynaryjną Brit Hepatic i Brit Gastrointential. Kotka, która ma chore nerki, musi dostawać karmę Brit Renal. Dwa kilogramy karmy to koszt około 80 zł. Puszki kosztują 16 zł za sztukę a dzienne zapotrzebowanie to co najmniej dwie puszki. Moje zwierzęta na razie muszą mieć specjalistyczna dietę. Do tej pory sama im gotowałam, ale takie jest zalecenie lekarza.

4 lutego Kajtek musi przejść kolejny zabieg – sanację jamy ustnej, po roku od poprzedniej. Sanacja jest konieczna pomimo stosowania past i specjalnej szczotki do zębów.

Okres od 2019 roku to jeden ciąg wizyt, badań i operacji. Moja emerytura 3.100 zł wystarcza tylko na opłaty mieszkaniowe i skromne życie. Za książki, które piszę, nie mam prawie żadnego dochodu – w ubiegłym roku zarobiłam 2000 zł za powieść historyczną.

Niestety mój dług u weterynarza sięga w tej chwili 3000 zł.

Weterynarz długo czekał na spłatę zadłużenia, ale przecież sam też musi utrzymać klinikę i rodzinę, a ja muszę ratować zdrowie i życie moich piesków. Zabieg, który przejdzie Kajtek, w zależności od stanu zębów będzie kosztować około 1000 – 2000 zł.

Te moje dwa pieski i kotka to dla mnie cała rodzina. Nie mam do kogo zwrócić się o pomoc. Kiedy tylko mogę sama też pomagam innym zwierzętom. Tyle razy chociaż drobnymi kwotami wspomagałam osiołki i konie. Dokarmiam wolnożyjące koty. Ale w tej chwili boję się, że za chwilę przyjdzie dzień, gdy zabraknie mi środków na leki, na ratowanie życia i zdrowia moich piesków. Już wyjście z zadłużenia, jakie mam u weterynarza, bardzo nam pomoże. A może też ktoś zechce nam pomóc, darując karmę lub leki dla Torusia i Kajtka? Gdy poprawi się moja sytuacja – oddam to, wspomagając zwierzęta w potrzebie.