Matylda jest już w Starym Polesiu. Od razu ZAPRZYJAŹNIŁA się z Klaudią

Matylda patrzy na mnie z takim wyrzutem i smutkiem, że z trudem wytrzymuję jej spojrzenie. Nie rozumie, dlaczego zamiast we własnej pachnącej sianem stajni znalazła się tu – w brudnej, ponurej oborze, gdzie zza ściany słychać chrząkanie stada świń a z zewnątrz podniesione głosy i przekleństwa pomocników handlarza.

Podaję Matyldzie kawałek marchewki. Bierze go po chwili wahania, więc podaję jej kolejne, po kawałeczku. Mam wrażenie, że w tym ponurym miejscu daje jej to odrobinę nadziei.

Handlarz wie, dlaczego przywieziono mu Matyldę, bo właścicielem był znajomy znajomego. I chętnie mi opowiada,

Matylda całe życie pracowała. Od wczesnej młodości. Zaprzęgnięta do bryczki od rana do wieczora albo woziła turystów albo czekała na nich na rynku. To ciężka praca ale Matylda wykonywała ją posłusznie. Wieczorami wracała do ciepłej stajni, dostawała siano i wiaderko owsa. To był moment, na który czekała cały dzień. I tak mijało jej życie. Matylda nie znała innego, więc myślę, że na swój sposób była szczęśliwa. 

Ale pewnego dnia Matylda zaczęła odmawiać ciągnięcia bryczki. U koni pociągowych zdarzają się zwyrodnienia kręgosłupa, więc myślę, że zaczęły ją boleć przeciążone pracą plecy. Nie pomagał bat ani krzyki właściciela. Potrafił czasem przekonać Matyldę do pociągnięcia pustej bryczki, ale obciążonej turystami już nie. Nie mógł zmusić`jej do ani jednego kroku naprzód. Kilkukrotnie turyści musieli wysiadać z bryczki a wściekły właściciel żegnał się z zarobkiem.

Więc postanowił wymienić Matyldę na młodszą i sprawną, jak zużyty traktor czy stary samochód.

A kto kupi zaprzęgową klacz, która nie nadaje się już do pracy? Niewielu będzie chętnych. Albo wcale. Poza jednym – rzeźnią. Dlatego właśnie Matylda trafiła tu, do handlarza koni rzeźnych. A jutro rano pojedzie stąd prosto na ubój. 

Matylda będzie wiedziała co to za miejsce, bo zwierzęta wyczuwają krew, śmierć i strach. Inne konie, z którymi tam przyjedzie, będą po kolei znikać. I po kilku godzinach przepełnionego strachem oczekiwania przyjdą ludzie i zabiorą na śmierć również`ją. 

Matylda patrzy na mnie takim wzrokiem, jakby to wszystko wiedziała. A mi kolejny raz wstyd jest za to, że jestem człowiekiem.

Muszę stąd zabrać Matyldę. Nie zgadzam się na to, żeby tak odpłacić jej za całe życie ciężkiej pracy. Ale Matylda jest dużym koniem, więc jest o wiele droższa od kucyków i osiołków, które zawsze ratuję. Musimy zebrać dużo więcej pieniędzy. Boję się czy damy radę. Ale musimy chociaż spróbować.

Handlarz chce za Matyldę 8200 złotych. Zapłaciłem mu już 900 złotych zaliczki. Drugą ratę, 3000 złotych, musimy zebrać do środy. Pomóżcie uratować Matyldę. Proszę.