Kategoria: Aktualności

To jest Damianek, którego ktoś sprzedał handlarzowi koni rzeźnych. Dlatego ten delikatny i wrażliwy młody konik stoi teraz w obskurnej szopie i czeka na jutrzejszy transport do ubojni.

Damianek patrzy na mnie wielkimi, czarnymi oczami, w których widzę zagubienie i lęk. Ten biedny konik nie rozumie, dlaczego znalazł się w takim dziwnym, złowieszczym miejscu. Rozdyma szeroko chrapy i głośno wciąga powietrze, jakby próbował odnaleźć jakikolwiek znajomy zapach.

Kiedy podchodzę bliżej, Damianek bardzo się cieszy. Pozwala się głaskać, obwąchuje mnie dokładnie i patrzy na mnie z wdzięcznością.

Handlarz uwiązał małą Bagietkę na zewnątrz, za domem i zabudowaniami gospodarskimi, przy tylnej bramie. Mówi, że rżała tak, że nie nawet mógł oglądać telewizji. I rzeczywiście, Bagietka rży. Rozpaczliwie nawołuje tak donośnym głosem, że mimo odległości słyszę ją od momentu, kiedy wjechałem na podwórko.

Kiedy idę w jej stronę, Bagietka przestaje rżeć i patrzy na mnie z uwagą. Chyba ma nadzieję, że to jej właściciel, który jednak wrócił i zaraz zabierze ją do domu. Ale potem widzi, że jednak się pomyliła i znów zaczyna wołać najgłośniej jak potrafi. Na zmianę patrzy w dal, potem zagląda na podwórko, cały czas niespokojnie drepcze i szarpie linę. Biedna Bagietka, tak bardzo chce wrócić do domu.

Nie miałem w planie ratowania krówek. Zajmujemy się przede wszystkim końmi i osiołkami. Ale mała słodka Bajaderka, przytulona do mamy, patrzyła na mnie tak smutnym wzrokiem… A kiedy chciałem zrobić jej zdjęcie, zaczęła wpychać swój mokry nosek tuż przed obiektyw. Zupełnie jak nasze osiołki. Choć była wyraźnie przerażona tym miejscem i pokrzykującym na nie człowiekiem, nie mogła się powstrzymać i ciekawość brała górę.

Po prostu nie mogłem z zimną krwią wyjść i zostawić tego malucha i jego mamę z biletem w jedną stronę do rzeźni.

Nawet nie wiem, co mógłbym napisać Wam o Karotce. Chyba tylko tyle, że jest zamkniętą w sobie, małą rudą kucką. Bo cały czas, jaki z nią spędziłem, Karotka nawet się nie poruszyła. Stała jak zamrożona, starając się nawet nie drgnąć. Jakby bała się nawet głośniej odetchnąć, jakby chciała stać się niewidzialna.  Przez dłuższy czas nie poruszyła nawet oczami. Dopiero pod koniec odważyła się bardzo nieśmiało skierować na mnie wzrok.  

Czy to miejsce tak na nią działa? Czy może Karotka już tu przyjechała taka zastraszona? Tego nie jestem w stanie stwierdzić, ale nie ma wątpliwości, że ta biedna, wrażliwa kucka jest niesamowicie straumatyzowana.

Komórka, w której handlarz zamknął Zbysia, wygląda jak cela w jakimś strasznym lochu. Nie ma tu okien a zamiast podłogi jest błoto zmieszane z odchodami zwierząt. Żeby cokolwiek zobaczyć, muszę zapalić latarkę. Dopiero wtedy widzę stojącego na środku Zbysia – drobnego szarego osiołka, który mruży oczy, oślepiony światłem latarki.

Dlaczego w ogóle handlarz przywiązał Zbysia? Przecież on nie ma gdzie uciec. Bez tej liny mógłby się chociaż obrócić. Kiedy pytam o to handlarza, on tylko wzrusza ramionami i nic nie odpowiada. Pewnie nawet się nad tym nie zastanawiał.