Kategoria: Uratowane

Dlaczego Faworek tak gwałtownie rzucił się na jedzenie i na lizawkę, kiedy tylko handlarz uwiązał go koło żłobu? Wyglądało to trochę tak, jakby ten mały kucyk nie jadł przez długi czas i był bardzo głodny. Handlarz nie pozwolił mi nagrywać filmu, ale udało mi się nagrać mały kawałek kiedy nie patrzył.

A poza tym Faworek bardzo się boi. Jest po prostu przerażony. Spójrzcie tylko na jego oczy i na wyraz pyszczka. Co tam musiało się dziać u handlarza zanim przyjechałem?! Zresztą kto wie, może to już wcześniej, u poprzednich właścicieli? Czy go bito? Nie mogę przestać o tym myśleć, ale myślenie nic tu nie pomoże. Jutro Faworek ma jechać do rzeźni. Więc teraz najważniejsze to zebrać pieniądze na zaliczkę, zanim będzie za późno.

Maleńka Marcheweczka cała aż się trzęsie ze strachu. Zobaczcie, jaka jest przerażona. Jak można oddać do rzeźni takie piękne, wrażliwe stworzenie?! A jednak ktoś to zrobił. I na dodatek musiało to być dokładnie w Nowy Rok, bo w Sylwestra, jak odbieraliśmy Naleśniczka, to jeszcze jej u handlarza nie było. W Nowy Rok?! Może zabrakło komuś pieniędzy na wódkę. Bo nie bardzo wyobrażam sobie, co innego mogłoby być tak pilne.

Jutro jest pierwszy transport do rzeźni. Handlarz chce wysłać Marcheweczkę tym transportem. Powiedziałem mu, że zbiorę pieniądze na zaliczkę, więc żeby odwołał ten transport. Ale on tylko powiedział „będą pieniądze to pogadamy”. I tyle.   

Arielka stoi zamknięta w przyczepie do przewozu koni. Handlarz mówi, że oborę ma zajętą przez świnie i nie ma tam dla niej miejsca. Ale i tak rano przyjedzie po nią samochód z rzeźni, więc do tego czasu może sobie postać w przyczepie.

Kiedy handlarz otworzył przyczepę, żebym mógł zrobić zdjęcia, Arielka od razu próbowała z niej wyjść. Ale handlarz stał obok mnie z batem i machnął nim Arielce przed samym nosem tak, że od razu się cofnęła i już więcej nie odważyła się postawić nogi poza przyczepą. Wyglądała tylko niespokojnie na zewnątrz i spoglądała to na mnie, to na handlarza, jakby próbowała zrozumieć, co się dzieje. Zobaczcie, jaki ma smutny i przerażony wyraz pyszczka.

Naleśniczka spotkałem u tego samego handlarza, od którego tuż przed świętami uratowaliśmy ośliczkę Agatkę. Jest do niej bardzo podobny. Umaszczenie Naleśniczka jest na tyle nietypowe, że trudno byłoby się pomylić. Mimo to handlarz nie chce mi powiedzieć, czy te dwa osiołki coś łączy ze sobą. Czy sprzedał mu je na rzeź ten sam człowiek? Czy Naleśniczek jest może bratem Agatki? Jeśli tak, to dlaczego ktoś sprzedał na rzeź dwa tak piękne osiołki? To wszystko są pytania, które na razie pozostają bez odpowiedzi. 

Naleśniczek jest niespokojny, drepcze w miejscu i obwąchuje wszystko wokół. Czasem spogląda w dal, w stronę bramy, gdzie pewnie niedawno znikł samochód i człowiek, który go tu przywiózł. Pewnie patrzy, czy już po niego wraca… Ale on nie wróci. Tu nikt nie wraca po zwierzęta. Stąd droga prowadzi tylko do rzeźni.

Bardzo Was proszę o pomoc dla Naleśniczka.