Kategoria: Uratowane

Mam wrażenie, że Precelek próbuje zrozumieć, po co tu przyszliśmy. Czy zrobić mu krzywdę? Czy dać jedzenie albo wodę? A może zaprowadzić z powrotem tam, skąd przyjechał – do domu? Kiedy podchodzę bliżej, Precelek otwiera szeroko przerażone oczy. Nie ma gdzie uciec, bo jest przywiązany na linie, więc tylko nerwowo drepcze swoimi małymi kopytkami. Widzę, że pod skórą jego mięśnie drżą ze stresu i strachu.

Handlarz wyszedł z szopy i przestawia coś na zewnątrz, więc korzystam z okazji i próbuję pokazać Precelkowi, że nie jestem dla niego groźny. Kucam przy nim i spokojnie czekam, aż w końcu Precelek kieruje wzrok prosto na mnie i wyciąga lekko głowę w moim kierunku. Ale kiedy tylko się poruszam, Precelek drga gwałtownie i widzę, że nie ucieka tylko dlatego, że jest na uwięzi.

Handlarz wchodzi z powrotem do szopy i wiem, że teraz już nie dam rady zdobyć zaufania Precelka. Wszystkie zwierzęta boją się handlarza i Precelek nie jest wyjątkiem. Więc kiedy handlarz mówi, że już koniec zwiedzana, nie protestuję tylko wychodzę z szopy razem z nim.

Życie Precelka kosztuje 4500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 3850 złotych. Dziś koniec zbiórki i musimy go uratować. Marek Sotek

Nawet nie bardzo wiem, co mógłbym powiedzieć Wam o Przemusiu. Handlarz nie dał mi żadnych informacji ani o jego poprzednich właścicielach.  Więc powiem Wam chyba tylko tyle, że Przemuś jest małym łaciatym kucykiem, który ma tak bardzo przerośnięte kopytka, że chodzenie na pewno sprawia mu ból. Ktoś widocznie nie dbał o to, albo z niewiedzy, albo dlatego, że go to po prostu nie obchodziło a właścicielom nie chciało się wzywać kowala i jeszcze za niego płacić.

Mały Przemuś, przywiązany sznurem do jakiegoś żelastwa, niepewnie rozgląda się po wnętrzu szopy. Szura swoimi zdeformowanymi kopytkami po betonowej podłodze. Próbuje zebrać z podłogi i zjeść pojedyncze ziarenka rozsypanego owsa. Przypuszczam, że to ze stresu, a nie z głodu, bo handlarz zawsze dobrze karmi konie przeznaczone na rzeź, żeby ważyły jak najwięcej.

Kiedy podchodzę bliżej, Przemuś patrzy na mnie niepewnie i wygląda na zagubionego i zdezorientowanego. Pewnie nie wie, czego może się po mnie spodziewać. Jestem dla niego obcy, tak samo jak handlarz i jak to miejsce.

Życie Przemusia kosztuje 3500 złotych. Dziś koniec zbiorki i brakuje aż 1600 złotych. Proszę o pilną pomoc. Bardzo proszę o pomoc dla Przemusia.

Ale przez cały ten czas Filipek patrzył na mnie z niemym pytaniem w swoich wielkich, czarnych oczach. Co to za miejsce? Dlaczego tu jest? Kim jest ten dziwny człowiek, który go ty przyciągnął na łańcuchu i który budzi w Filipku lęk? I co będzie dalej? Kiedy ktoś go stąd zabierze i zawiezie z powrotem do domu?

Nawet gdybym umiał mówić w języku zrozumiałym dla kucyków, nie wiedziałbym co mu odpowiedzieć. Że jest tu, bo nikt go już nie chce? Że zwierzęta odjeżdżają stąd tylko w jedno miejsce, do rzeźni? I że dalej będzie tylko gorzej, dużo gorzej. Teraz jest tylko strach i niepewność. A potem będzie przerażenie, rozpacz, ból i śmierć…

Dlatego cieszę się, że nie umiem mówić w języku, który Filipek mógłby zrozumieć. Nie muszę nic mówić, nic tłumaczyć. Głaszczę tylko Filipka po szyi, drapię za uszami i mówię, że wszystko będzie dobrze. Choć wiem, że nie będzie. Jeśli nie pomożemy Filipkowi, dla niego nic już nie będzie dobrze, nigdy.

Handlarz mówi, że jutro ma transport do rzeźni i że wysyła nim Filipka. A odwoła transport tylko wtedy, jeśli wpłacę mu do wieczora 500 złotych zaliczki.

Bardzo proszę o pomoc dla Filipka.