Kategoria: Aktualności

To co ma znaczenie, to los, jaki czeka Serniczka. Jutro ten śliczny łaciaty kucyk ma jechać do rzeźni. Transport jest już umówiony. Jedyny sposób, żeby to zmienić, to wpłacić handlarzowi 800 złotych zaliczki. Wtedy wyrok na Serniczka będzie odroczony a my dostaniemy szansę, żeby zebrać resztę pieniędzy i uratować go od strasznego losu, jaki mu przeznaczono.

Mateuszek wygląda żałośnie. Jest tak chudy, że dziwię się, jak w ogóle stoi na nogach. Sierść Mateuszka jest brudna, matowa i skołtuniona. A w wielu miejscach na ciele Mateuszek wcale nie ma sierści, tylko łyse plamy z zaczerwienioną, łuszczącą się skórą. Momentami kucyk sięga zębami do swoich łopatek i gryzie się zawzięcie.

Mateuszek bardzo się cieszy, kiedy podchodzę. Spogląda łagodnie i trąca mnie nosem. Potem nadstawia się bokiem i prosi, żeby go głaskać i drapać. A ja z bliska widzę, że po sierści Mateuszka chodzą setki wszy. Jest ich tak dużo i są tak wielkie, że nie trzeba się nawet specjalnie przyglądać. Skóra Mateuszka, również ta pokryta nadal sierścią, jest straszliwie podrażniona i miejscami napuchnięta. Jak można doprowadzić zwierzę to takiego stanu?! Ten biedny kucyk musi strasznie cierpieć. Dlatego gryzie się po plecach, a sądząc po innych miejscach pozbawionych sierści, pewnie również trze bokami i zadem o ściany, kiedy tylko ma taką możliwość.

Ktoś tak strasznie zaniedbał i zagłodził Mateuszka. A teraz, na koniec, sprzedał go handlarzowi koni rzeźnych. I ten biedny mały kucyk czeka teraz u handlarza na jutrzejszy transport do rzeźni.

Handlarz zgadza się odwołać transport i poczekać na resztę pieniędzy, jeśli wpłacimy mu jeszcze dziś 400 zł zadatku. Bardzo proszę o pomoc dla Mateuszka.

Rozalka wpadła w taką rozpacz, że długo nie pozwalała nikomu wejść do boksu, żeby zabrać ciało maleństwa. Od tej pory ośliczka zupełnie się zmieniła. Nie pozwala do siebie podchodzić, złapana wyrywa się i ucieka. Jeśli nie może uciec, próbuje kopnąć. A weterynarz powiedział, że już nie będzie mogła rodzić, bo każda kolejna ciąża skończy się zapewne tak samo.

No i tak staruszka Rozalka trafiła tu, do handlarza koni rzeźnych, z wyrokiem śmierci.

Rozalka patrzy na mnie smutno. Wygląda na zupełnie zrezygnowaną. Jest przywiązana i nie ma gdzie uciec, więc kiedy podchodzę, ośliczka straszy, że mnie kopnie. Ale tylko straszy, bo kiedy podszedłem bliżej, nie kopnęła i pozwoliła się nawet pogłaskać. Wygięty kręgosłup musi ją boleć, bo przejechałem ręką po jej plecach i poczułem, jak ugina grzbiet pod tym dotykiem.

Rozalka powinna mieć teraz, na starość, ciepłą stajnię, dobre jedzenie, miłość i opiekę. Jeśli ją uratujemy i trafi do nas, to właśnie dostanie. Jeśli nie, jutro będzie już w rzeźni.

Bardzo Was proszę o pomoc dla staruszki Rozalki. Handlarz żąda 1000 zł zaliczki jeszcze dziś.

Tym razem nie wytrzymałem. Wyszarpnąłem sznur z ręki handlarza i chyba nawet trochę go popchnąłem. Ale zaraz przypomniałem sobie, że handlarz w każdej chwili może odmówić mi sprzedania Milusia z mamą, jeśli tylko zechce. Jeśli za bardzo go rozwścieczę, nie dam rady ich ocalić przed śmiercią w rzeźni. Dlatego zacisnąłem zęby i spróbowałem się opanować.

Życie małego Milusia i jego mamy kosztuje 6000 złotych. Wczoraj, dzięki Waszemu wsparciu uzbieraliśmy 3600 złotych. A dziś muszę handlarzowi przelać resztę pieniędzy. Nie wiem, czy to się uda, ale musimy walczyć do końca.

I w ten sposób Kochaś tuż przed Walentynkami dowiedział się, że nie jest już ani kochany, ani potrzebny. I w dniu, kiedy wszyscy dają sobie czerwone serduszka, kiedy zakochani siedzą w kawiarniach albo spacerują trzymając się za ręce, ten biedny, nikomu nie potrzebny kucyk czeka na samochód, który zawiezie go do rzeźni, na śmierć.

Kochaś patrzy na mnie pytająco swoimi poważnymi czarnymi oczami. A ja nie wiem, co mógłbym mu powiedzieć. Dlatego głaszczę go tylko po szyi i pozwalam mu obwąchać się dokładnie. A potem wychodzę i zostawiam tego biednego, niekochanego Kochasia samego.

Transport do rzeźni jest umówiony na sobotę z samego rana. Handlarz mówi, że odwoła go tylko wtedy, jeśli jeszcze dziś wpłacę mu 500 zł zaliczki. To dużo, tym bardziej że dziś pewnie większość ludzi będzie spędzać czas ze swoimi ukochanymi osobami, a nie siedzieć przed komputerem. Więc może niewiele osób przeczyta mój apel. Ale mimo to musimy spróbować zebrać te pieniądze. Nie będę mógł spokojnie spędzić walentynkowego wieczoru z moją żoną wiedząc, że nie zawalczyłem o tego malucha.