Kategoria: Aktualności

Drodzy Państwo, kolejny niewinny kucyk czeka na naszą pomoc.

Żuczek jest nieudanym prezentem świątecznym. Jedenastoletnia dziewczynka dostała go pod choinkę. Miał być takim ślicznym kucykiem, trochę do przytulania i trochę do jazdy.

I tak na początku było. Dziewczynka całe dnie spędzała z Żuczkiem w małej stajence, głaskała go i szczotkowała, przynosiła przysmaki. Zakładała piękny srebrny kantarek i chodziła z kucykiem na długie spacery. Przytulała go bardzo mocno, mówiła ze go bardzo kocha i że zawsze będą razem.

Raz w tygodniu, w sobotę z pobliskiego miasteczka przyjeżdżała trenerka i odbywała się lekcja jazdy. Niestety okazało się, że Żuczek nie jest takim potulnym kucykiem, który zgadza się na wszystko i tylko czeka, żeby na niego wsiąść. Ma on swój charakterek i dużo energii. Mimo starań trenerki i namów rodziców dziewczynka wystraszyła się jazdy i zrezygnowała z lekcji.

Chociaż nie była to wina maleńkiego Żuczka, dziewczynka się na niego obraziła i coraz rzadziej do niego przychodziła. Smutny kucyk całymi dniami stał samotny przy okienku swojej stajenki i z tęsknotą wyglądał swojej przyjaciółki. Wciąż pamiętał jak szeptała mu do ucha, że go kocha i że zawsze będą razem. Futerko i grzywa Żuczka straciły swój blask i zszarzały a na posklejanym od błota brzuchu zaległy się jakieś insekty.

Maleńki kucyk coraz rzadziej zadzierał łepek w kierunku okienka. Kilka razy dziennie słyszał swoją przyjaciółkę przechodzącą przy małej stajence z koleżankami, lecz już nigdy więcej do niego nie zajrzała.

Pewnego dnia pękło jego maleńkie kucykowe serce, skulił się w najdalszym kącie stajenki i tak już pozostał.

Rodzice dziewczynki przez dwa tygodnie próbowali sprzedać Żuczka, dawali ogłoszenia i pytali po znajomych. Ale nie znaleźli nikogo, kto zachciałby go kupić.

Zadzwonili więc do handlarza, skupującego konie na rzeź.

Ich córka, nawet nie zapytała, co to za samochód i gdzie jedzie maleńki Żuczek. Odwróciła tylko wzrok i wpatrzyła się w ekran telefonu.

W ten oto sposób ten biedaczek trafił do handlarza. Stąd niechciane kucyki jadą tylko w jednym kierunku. Raz w tygodniu, to co się nie sprzeda, handlarz ładuje na samochód i wywozi do rzeźni.

Żuczek miał o tyle szczęście, że handlarz mi o nim powiedział przez telefon i wysłał zdjęcia. Zrobiłem zbiórkę, siadam zaraz do telefonu dzwonić po ludziach z prośbą o pomoc. I jest jakaś iskierka nadziei, że się uda i ten maluch przyjedzie do mnie.

Niestety inne kucyki nie mają tyle szczęścia. Umierają bezbronne w zapomnieniu. Jedyna po nich pamiątka to faktura wystawiona rzeźni.

Codziennie myślę o nich, oczami wyobraźni widzę jak się tłoczą przerażone w ciężarówce i całe dnie jadą gdzieś na południe Europy. To jest bardzo, bardzo smutne.

Lecz dziś skupmy się na tym maluszku. Weźmy się do roboty, pytajmy, prośmy, błagajmy, zbierajmy i pomagajmy.

Jego można jeszcze uratować. Do jutra musimy uzbierać połowę ceny, czyli 1750 złotych.

Żuczek czeka tam na nas