Kategoria: Uratowane

Malutka Pacynka i jej mama stoją w ciemnej szopie u handlarza koni rzeźnych związane ciasno sznurem. Czekają na jutrzejszy transport, który ma zawieźć je do rzeźni.

Pacynka oczywiście nie wie, gdzie się znalazły i co to za miejsce. Ale widzi i czuje strach swojej mamy, który robi się jeszcze silniejszy, kiedy ten zły człowiek wchodzi do szopy. Dlatego Pacynka też się boi. Kiedy człowiek wchodzi do szopy, po prostu nieruchomieje ze strachu. Przytula się wtedy mocno do mamy i czeka, kiedy człowiek sobie pójdzie.

Pacynka nie rozumie, co się stało. Pamięta tylko, że jeszcze wczoraj wszystko było inaczej. Żyła sobie spokojnie ze swoją mamą i była szczęśliwa. Miały ciepłą słoneczną stajnię, były spokojne i bezpieczne. Wszędzie pachniało świeżym sianem i mlekiem mamy. Pacynka myślała, że tak wygląda cały świat. I że tak będzie wyglądał zawsze.

Ale nagle zmieniło się wszystko i ten mały, dobry, bezpieczny świat Pacynki po prostu znikł. Zamiast niego jest ta ciemna, ponura szopa i zły człowiek, którego mama tak bardzo się boi.

A mama Pacynki, duża, brązowa, poważna ośliczka patrzy smutno na córeczkę i wie, że zawiodła. Powinna ochronić swoje dziecko, powinna zapewnić córeczce bezpieczeństwo, Jest matką i to jest jej obowiązek. Ale nie potrafiła, nie dała rady. Mimo że opierała się jak mogła, że próbowała zasłaniać swoją małą córeczkę, w końcu została wciągnięta do przyczepy, a Pacynka razem z nią. A teraz czekają. Mama Pacynki nie wie na co, ale czuje, że to będzie coś strasznego. I wie, że choćby nie wiem co zrobiła, nie uda jej się ochronić Pacynki, tak jak nie udało się to wcześniej. 

A ja patrzę na tą bezbronną, przerażoną oślą rodzinkę i wiem, że nie mogę pozwolić na to, żeby pojechały do rzeźni i tam zostały w okrutny sposób zabite. Tylko jak to zrobić? Transport do rzeźni ma być jutro z samego rana. Jeśli do tego momentu nie uda nam się wpłacić handlarzowi przynajmniej zaliczki, Pacynka z mamą zostaną po prostu zapakowane to ciężarówki i pojadą prosto do ubojni, tego strasznego miejsca, pachnącego strachem, bólem i śmiercią.

Życie maleńkiej Pacynki i jej mamy kosztuje aż 7000 złotych. Do tej pory uzbieraliśmy 6450 złotych, a już dziś muszę się za nie rozliczyć. Proszę o pilną pomoc

Pierniczek, chudy brązowy osiołek, naciąga z całej siły linę, na której jest uwiązany. Drugi koniec liny handlarz mocno przywiązał do zardzewiałej metalowej kraty, więc wysiłki Pierniczka na nic się nie zdadzą. Lina ani drgnie. Mimo to Pierniczek nie przestaje ciągnąć, zapierając się małymi kopytkami o beton. Naciąga mięśnie szyi tak bardzo, że zaczynam się obawiać, czy ich sobie nie uszkodzi. Czy Pierniczek domyśla się co to za miejsce i dlatego robi wszystko, żeby się wyrwać i uciec? Czy wie, że stąd wychodzi się już tylko do rzeźnickiej ciężarówki? 

Handlarz jest zły, bo Pierniczek ze strasu nie chce jeść. A jak nie je, to znaczy, że chudnie. Handlarz narzeka, że będzie na Pierniczku stratny, bo jak nie je to chudnie. A im mniej kilogramów, tym mniej zapłacą za niego w rzeźni. Jak najszybciej muszę się pozbyć tego osła, bo każdy dzień to dla mnie strata – mówi.

Ciemne, mądre oczy Pierniczka są otwarte szeroko ze strachu. Osiołek patrzy na mnie niemal bez przerwy, a ja czuję, jakby tym spojrzeniem próbował prosić mnie pomoc. 

Nie byłem w stanie Pierniczkowi odmówić. Zaproponowałem handlarzowi, że zajmę się przez chwilę osiołkiem po mojemu i może to go uspokoi na tyle, że zacznie jeść. Handlarz przystał na moją prośbę. Pozwolił mi odwiązać Pierniczka i oprowadzić go spokojnie po terenie podwórka. Przede wszystkim rozwiązałem mu te okropne sznury, które miał zaplątane bardzo ciasno na pysku. Z samochodu wyjąłem nowy uwiąz i przypiąłem go Pierniczkowi do kantara w miejsce tej starej liny. To niby drobiazgi, ale osiołek od razu zrobił się spokojniejszy. Bez oporu pozwolił mi poprowadzić się dookoła podwórka, tak że mógł obejrzeć wszystkie kąty i poczuć się choć odrobinę pewniej. Takie oprowadzanie zawsze uspokaja osiołki i konie. 

Ale w końcu musiałem zaprowadzić Pierniczka z powrotem na miejsce. Przywiązałem go na uwiązie, zostawiając mu znacznie więcej swobody, niż miał poprzednio. Tym razem Pierniczek nie zaczął ciągnąć się na uwiązie, tylko stał spokojnie. Powiedziałem handlarzowi, że może spróbować go za chwilę nakarmić. Może tym razem się uda. 

Ale nawet jeśli Pierniczek zacznie jeść, to mu nie pomoże. Jutro rano ma tu być rzeźnicka ciężarówka. A zatem, czy najedzony czy głodny, Pierniczek zostanie do niej załadowany i pojedzie prosto do rzeźni. Handlarz mówi, że jeśli chcę odkupić Pierniczka, dziś do wieczora muszę mu wpłacić 800 zł zaliczki. Tylko wtedy odwoła transport. 

Bardzo proszę o pomoc. Marek Sotek

Handlarz i wyglądający na mocno przepitego gospodarza człowiek, który przywiózł osiołka, wyszli na zewnątrz, chyba po to, żeby rozliczyć się za Frędzelka, albo może spisać umowę. Ja zostałem w środku szopy, z trzęsącym się ze strachu Frędzelkiem. Biedak, przestępował z jednej chudej nóżki na drugą, wąchał ściany, podłogę i próbował zrozumieć, gdzie się znalazł. I dlaczego? Czy jest tu za karę?

Próbowałem trochę uspokoić Frędzelka, ale kiedy do niego mówiłem a potem chciałem podać mu marchewkę, tylko patrzył na mnie szeroko otwartymi oczami, jeszcze bardziej przerażony i jeszcze wyraźniej się trzęsąc. A kiedy jego ex-właściciel wszedł na chwilę z powrotem do szopy, Frędzelek aż wtulił się w metalową ścianę. Usłyszałem jak ten człowiek mówił do handlarza: Połamałem na nim już trzy kije do szczotki, trzeba ukatrupić tego śmiecia, taki uparty. Aż mnie zamurowało. Co tam się musiało dziać?!

Życie Frędzelka jest warte 4500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 3900. Dziś koniec zbiórki i brakuje 600 złotych, żeby go ocalić. Ale osiołek jest w bardzo złym stanie. Nie chce jeść ani pić. Musimy działać szybko. Proszę o pomoc dla Frędzelka. Marek Sotek