Kategoria: Uratowane

Malina całe życie ciężko pracowała. Jako młody kucyk trafiła do szkółki jeździeckiej i spędziła tam całe swoje dotychczasowe życie. Praca w większości takich miejsc jest bardzo trudna i niewdzięczna. Wożenie dzieci na swoim grzbiecie od świtu do zmroku w zamian za pobyt w niewielkim boksie i garstkę owsa. Ale takie kucyki jak Malina nie znają innego życia.
A Malina starała się z całych sił, żeby jej właściciele byli z niej zadowoleni. Była grzeczna i spokojna a wszystkie dzieci lubiły na niej jeździć. Pewnego dnia spłoszyła się i przebiegła galopem pomiędzy małymi dziećmi, które zaczęły głośno płakać. Nikt nie wie, dlaczego się tak wydarzyło. Oczywiście to nie była jej wina, tylko właściciela, który jej dobrze nie zabezpieczył. Ale rodzice zaczęli mówili, że to niebezpieczny koń i nie będą tam przyjeżdżali ze swoimi pociechami. Już dwa dni później Malinka jechała do handlarza. To wszystko co dostała za lata ciężkiej pracy.
Ale ta biedna kucka chyba nie rozumie co się stało. Stoi przestraszona na terenie handlarza i rozgląda się jakby szukając swoich opiekunów. Może myśli, że jest tu tylko na chwilę, a oni zaraz po nią wrócą? Bardzo bym chciał, żeby miała rację. Ale ja wiem, że oni nigdy nie wracają. Stoję obok niej i próbuję ją uspokoić, a kucka ciągle panicznie się rozgląda. Wiem, że tutaj jej nie pomogę. Muszę wrócić do komputera i zacząć pisać i dzwonić, bo sprawa będzie bardzo trudna. Handlarz jeszcze dzisiaj chce dostać ode mnie na zaliczkę 700 zł żeby przełożyć transport do rzeźni. Powiedział, że go nie odwoła bo i tak nie uda mi się zebrać potrzebnej kwoty i prędzej czy później będzie musiał Malinę stąd wywieźć.
Oburzyłem się tymi słowami, ale nic więcej nie mogłem zrobić. 

Życie Maliny kosztuje 3400 złotych. Do tej pory udało się uzbierać 1800 złotych. Dziś koniec zbiórki. Niestety brakująca kwota jest ogromna – 1600 złotych i nie wiem, czy damy radę ją uratować.

Duduś nie rozumie, co mówi handlarz, ale myślę, że wie co się dzieje. Widzi codziennie wychodzące ze stajni osiołki i kucyki z nowymi właścicielami. A on stoi z dala i każdy omija go wzrokiem. Nikt nie interesuje się małym, szarym, zupełnie zwyczajnym osiołkiem. 

Duduś podszedł do mnie niepewnie, jakby bał się, że ucieknę i już nigdy więcej mnie nie zobaczy. Myślę, że on wie, że jego czas u handlarza dobiega końca i błagalnym wzrokiem prosi mnie o pomoc. Obiecuję, że zrobię wszystko żeby Cię uratować – pomyślałem. 

Kolejny transport do rzeźni jest jutro rano, i właśnie nim Duduś ma pojechać w swoją ostatnią podróż. Bardzo się o niego martwię. Stoi tam samotny i pewnie myśli, że go opuściłem. Proszę, pomóżcie mi go uratować. Nie wybaczę sobie, jeśli nie uda nam się go ocalić.

Życie Dudusia kosztuje 4400 złotych. Do jej pory mamy uzbierane prawie 3600 złotych. Ale już dziś koniec zbiórki. Musimy go uratować.

Niestety o Ptysiu i jego towarzyszach dowiedziałem się dopiero teraz. To co mogę zrobić, to spróbować uratować chociaż jego. Jednak sprawa nie będzie prosta. Są wakacje i bardzo trudny czas na zbieranie pieniędzy dla takich biedaków.

Życie młodego Ptysia kosztuje 3500 złotych. Na ten moment mamy uzbierane 3200 złotych. Dziś koniec zbiórki i muszą się rozliczyć za niego. Proszę Was o pomoc

Karmelek jest przerażony miejscem w którym się znalazł. Widzę, że cały trzęsie się ze stresu a jego futerko pokrywa gruba warstwa potu. Imię dla niego sam wymyśliłem, bo handlarz powiedział, że jego takie rzeczy nie obchodzą. Najwidoczniej nie obchodzi go też samopoczucie Karmelka, bo ten jest bardzo poddenerowany. Handlarz przywiązał go w składziku z dala od reszty zwierząt. Podobno Karmelek ciągle rżał, kręcił się po boksie i denerwował inne konie.
A ja wiem, że to dlatego, że Karmelek jest bardzo zestresowany i nie wie co się dzieje. Nie wie też, że już jutro ma trafić do najgorszego miejsca ze wszystkich – do rzeźni. To jeszcze młody źrebak a jego życie ma już dobiec końca. Teraz jest w obcym, przerażającym miejscu w którym nikogo nie obchodzi jego dalszy los. Dla handlarza Karmelek jest towarem i właśnie tak go traktuje.
Podchodzę powoli do Karmelka i staram się go uspokoić. Kładę mu rękę na mokrym od potu grzbiecie i cicho do niego mówię. Mam wrażenie, że ze źrebaka powoli schodzą emocje i zaczyna wąchać moje ubranie. Niestety w tym momencie handlarz krzyknął na cały głos, żebym go lepiej nie dotykał i Karmelek bardzo się przestraszył. 

Odchodząc od niego chciałem mu obiecać, że już niedługo po niego wrócę i że zabiorę go z tego przerażającego miejsca. I że już na zawsze zapewnię mu troskę i bezpieczne schronienie w moim ośrodku. Niestety, sam wiem, że nie mogę mu tego teraz obiecać. 

Życie tego źrebaczka kosztuje 3500 złotych. Mamy już uzbierane 3100 złotych i resztę pieniędzy muszę wpłacić dziś wieczorem. Proszę Was o pomoc!

Smerfik bardzo boi się ludzi.

Nie wiem, czego ten mały łaciaty kucyk doświadczył w swoim życiu. Czy ma aż tak złe doświadczenia, że człowiek budzi w nim już tylko lęk? W każdym razie teraz Smerfik reaguje strachem na samo nasze podejście. Szarpie się gwałtownie na przywiązanej do ogrodzenia linie. A kiedy widzi, że to nic nie pomaga i w ten sposób od nas nie ucieknie, odwraca się tyłem i ostrzega, że kopnie, jeśli za bardzo się zbliżymy.

Handlarz przezornie trzyma się na uboczu. Widzisz pan jaki zły, taki to tylko na mięso, mówi. Bez kija do niego nie podchodzę, patrz pan, dodaje i szturcha Smerfika długim drewnianym drągiem, który zabrał ze sobą. Smerfik oczywiście próbuje się bronić i kopie gwałtownie, ale handlarz trzyma się poza zasięgiem jego kopyt.

A ja widzę, że ten biedny kucyk po prostu się boi, tak bardzo, aż cały się trzęsie. Po prostu zwierzęta, tak samo jak ludzie, różnie reagują na strach. Jedne próbują uciekać, inne nieruchomieją. A jeszcze inne walczą, próbując się bronić i tak właśnie reaguje Smerfik.

Mówię handlarzowi, że może już wracać do domu a ja tu jeszcze zostanę. Kiedy odchodzi, próbuję trochę uspokoić Smerfika. Siadam w pobliżu na trawie i mówię do niego spokojnie i cicho. Kucyk najpierw próbuje mnie znowu straszyć kopnięciem. Ale widząc, że nie reaguję, po pewnym czasie przestaje. Kiedy zaczyna nastawiać uszy w moją stronę, wyciągam z kieszeni kawałek marchewki i próbuję mu podać. Smerfik jest wyraźnie zainteresowany, wyciąga szyję i wącha. Ale kiedy chcę się podnieść, żeby mu ją podać, lęk znowu bierze górę. Smerfik odwraca się tyłem i ostrzega, że mnie kopnie, jeśli zbliżę się jeszcze bardziej.

Widzę, że ten kucyk będzie potrzebował czasu. Złych doświadczeń nagromadzonych przez lata nie da się wymazać w jednej chwili. Ale jeśli zbierzemy pieniądze i wykupimy Smerfika, wtedy zamiast do rzeźni trafi do naszego azylu i dostanie tyle czasu, ile będzie potrzebował. I wiem, że pewnego dnia znowu zaufa ludziom.

Handlarz dziwi się, że chcę od niego odkupić Smerfika. Mówi, że transport do rzeźni jest jutro i odwoła go tylko jeśli wpłacę mu jeszcze dziś 1100 złotych zaliczki.

Kiedy otworzyłem skrzypiące drzwi blaszanej szopy, z wnętrza buchnął na mnie odór brudu i dawno nie wymienianego obornika. A Delicja, śliczna ruda kucka z niezwykle bujną grzywą, przywiązana pod jedną ze ścian, przyglądała mi się szeroko otwartymi oczami. Kto i dlaczego takie pięknie zwierzę sprzedał handlarzowi koni rzeźnych?!

Delicja wstrząsa gęstą grzywą i od czasu do czasu rży nawołująco. Potem nieruchomieje i nasłuchuje. Próbuje sprawdzić, czy są tu jakieś inne konie. Moja biedna mała Delicjo, niestety nikt ci nie odpowie. Nie ma tu innych koni, choć pewnie czujesz ich zapach. Ale w tym miejscu zwierzęta długo nie zostają, zwykle tylko dzień lub dwa. A potem przyjeżdża po nie ciężarówka z rzeźni i wtedy znikają na zawsze.

Delicja pozwala mi do siebie podejść, pogłaskać się po pięknej gęstej grzywie, po szyi i pyszczku. Patrzy mi prosto w oczy. Bierze ode mnie marchewkę, ale nie połyka, wypluwa ją zaraz na grubą warstwę obornika, który ma pod kopytami. I znowu rży głośno i rozpaczliwie, wołając inne konie. Ale odpowiada jej tylko cisza i dobiegające zza ściany pochrząkiwanie świń.

Życie Delicji kosztuje 3500 złotych. Na ten moment mamy uzbierane 2600 złotych. Jest szansa, że ta mała rudaska spędzi weekend u nas w ośrodku. Proszę, pomóżcie mi ją uratować

A mimo że zapadł już zmierzch, Tymek jest tu zupełnie sam. Sam w obcym miejscu, daleko od wszystkiego co zna. Dlatego, chociaż osiołki są zwykle oszczędne w pokazywaniu emocji, Tymek wyraźnie pokazuje swój niepokój i lęk. Szeroko otwartymi ze strachu oczami wpatruje się w ciemność, próbując wypatrzyć zbliżające się zagrożenie. Nastawia uszy i odskakuje na każdy szelest. Chciałby uciec gdziekolwiek, pewnie nawet na podwórko handlarza.

Biedny Tymuś ma rację, że czyha na niego śmiertelne zagrożenie. Myli się tylko co do tego, skąd ono nadejdzie. Wcale nie z lasu i ciemności. Prawdziwe zagrożenie, takie od którego nie ma ucieczki, nadejdzie w biały dzień. I nie pod postacią drapieżnika, ale rzeźnickiej ciężarówki, która przyjedzie, żeby zabrać Tymka do rzeźni.

Życie Tymusia kosztuje 4500 złotych. Dziś muszę wpłacić brakujące 2100 złotych. Jak się nie uda uzbierać tych pieniędzy, to go więcej nie zobaczymy. Proszę o pilną pomoc!