Kategoria: Aktualności

Żeby zobaczyć Księżniczkę w ciemnym wnętrzu, musiałem zapalić latarkę. Klacz musiała już długo stać w ciemności i raziło ją światło, bo zmrużyła oczy i otworzyła je dopiero po dłuższej chwili.

Skąd w takim miejscu wziął się koń tak piękny i szlachetny jak ona? Księżniczka jest całkowicie biała, z długą jedwabistą grzywą i wyrazistym spojrzeniem. Na pewno musiała zwracać uwagę i przykuwać wzrok. Więc dlaczego trafiła tu, do handlarza koni rzeźnych, a teraz w pozbawionej światła oborze czeka na transport do rzeźni i śmierć?

Na moje pytanie handlarz tylko wzrusza ramionami. Co z tego, że ona ładna, jak kuleje. Więcej by na lekarzy wydali niż koń warty – mówi, jakby to wszystko tłumaczyło.

Udaje mi się wyciągnąć od handlarza trochę więcej informacji. O ile oczywiście nie zmyślał. Z tego co mówi, Księżniczka pracowała dość długo w szkółce jeździeckiej. Domyślam się, że z taką urodą była ulubienicą wielu dzieci. Ale zaczęła kuleć. To musiało być coś poważniejszego, bo kulawizna nie przechodziła. Więc w końcu właściciele mieli dosyć utrzymywania konia, który nie pracuje a trzeba go karmić. I zajmuje boks, który można byłoby wykorzystać dla innego konia. Więc przywieźli Księżniczkę do handlarza. A dzieciom i ich rodzicom pewnie powiedzieli, że poszła na emeryturę…

Dołożą parę złotych i kupią zdrowego konia – dodaje handlarz, jakby to wszystko wyjaśniało.

Księżniczka wygląda na szczęśliwą, kiedy do niej podchodzę. Pozwala się pogłaskać, a po chwili sama naprasza się o pieszczoty i zagląda mi do kieszeni w poszukiwaniu marchewek albo kostek cukru. Jest bardzo ufna i urocza. Jestem pewien, że dzieci za nią przepadały.

Bardzo proszę o pomoc.

Beza jest bardzo ładną, łaciatą klaczą. Dlatego stary gospodarz ją trzymał – na źrebaki. Za łaciatego źrebaka można wziąć dobre pieniądze, lepsze niż za zwykłego kasztanka czy gniadego. Więc Beza rodziła źrebaki jeden po drugim. Nie zostawiano jej nigdy dużo czasu, żeby mogła nacieszyć się dzieckiem. Ale mimo to było jej u gospodarza całkiem dobrze – miała stajnię, paszę, wychodziła na łąkę. Widać po sierści Bezy, że nie jest zabiedzona. Myślę, że gospodarz ją lubił i dbał o nią, mimo że trzymał ją dla zarobku. 

Ale niestety nic nie trwa wiecznie. Również spokojne życie Bezy.

Gospodarz niedawno zmarł, zostawiając gospodarstwo synom, którzy już od dawna mają swoje rodziny i żyją w mieście. A synowie nie są zainteresowani prowadzeniem gospodarstwa, więc postanowili sprzedać zwierzęta a potem również ziemię i podzielić się pieniędzmi. Handlarz mówi, że świnie i krowy już sprzedali a Beza została jako ostatnia. I nowym właścicielom chyba zaczęło się spieszyć, bo zrezygnowali z szukania kupca i przywieźli Bezę tu – do handlarza koni rzeźnych. 

Całą historię Bezy opowiedział mi handlarz. Nie wiem, na ile jest prawdziwa, a ile dołożył od siebie. W każdym razie handlarz mówi, że pewnie mają kupca na ziemię. To by wyjaśniało, dlaczego chcą jak najszybciej pozbyć się kobyły, tak że nawet nie targowali się o cenę.

Beza stoi bardzo spokojnie. Handlarz przywiązał ja do drzewa. Na szczęście w cieniu, co mnie zdziwiło. Po dużym brzuchu poznaję, że może być źrebna. Jutro Beza ma pojechać stąd w swoją ostatnią podróż – do rzeźni. Razem ze źrebaczkiem, który prawdopodobnie rośnie teraz u niej pod sercem. Dlatego, że po prostu nie jest już potrzebna.

Życie źrebnej Bezy kosztuje aż 9500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 7900 złotych. Dziś koniec zbiórki i proszę o pilną pomoc dla Bezy.

Kiedy tylko Czekoladka zobaczyła mnie z oddali, zaczęła głośno nawoływać po oślemu, jakbym był długo wyczekiwanym gościem. Może mnie z kimś pomyliła? Ale nie. Kiedy podszedłem blisko, Czekoladka od razu wyciągnęła pysk w moją stronę na tyle, na ile pozwoliła jej lina. Obwąchała mnie dokładnie. A potem wtuliła we mnie głowę, wyraźnie szczęśliwa, że przyszedłem.

Ta oślica tak do wszystkich – powiedział handlarz, który przyszedł chwilę po mnie – do mnie też tak ryczy. Ciekawe czy do rzeźnika też się będzie chciała przytulać – dodał i długo się śmiał z własnego dowcipu.

Nie skomentowałem, chociaż miałem wielką ochotę. Wiem, że z handlarzem lepiej nie wchodzić w ostrą wymianę zdań, bo w każdej chwili gotów jest powiedzieć, że nie sprzeda mi Czekoladki. I nic wtedy nie zrobię, bo zgodnie z prawem on może zrobić ze swoim osiołkiem co zechce. Również oddać do rzeźni, co właśnie ma zamiar zrobić.

Postałem z Czekoladką tak długo, jak mogłem. Podrapałem ją za uszami, pogłaskałem. Była taka szczęśliwa. Trudno mi było ją zostawić, ale w końcu musiałem to zrobić. Bo chociaż Czekoladka tak bardzo kocha ludzi, tak bardzo im ufa, to właśnie ze strony ludzi grozi jej straszne niebezpieczeństwo. Jutro rano Czekoladka ma jechać do rzeźni.

Życie Czekoladki kosztuje 4500 złotych. Do tej pory zebraliśmy 2900 złotych. Dziś koniec zbiórki i bardzo ciężko będzie zebrać brakujące 1600 złotych. A proszę, spróbujmy! Bardzo proszę o pomoc.

 Ale jednocześnie patrzy na mnie przenikliwie i wzrokiem zadaje pytanie. Jedyne, jakie w tej chwili jest dla niego ważne. Kiedy przyjdzie mama? Na pewno już niedługo. Prawda?

Biedny Wojtusiu… Może to dobrze, że nie rozumiesz ludzkiej mowy. Jak miałbym ci wytłumaczyć, że twoja mama już nie przyjdzie? Że już nigdy jej nie zobaczysz? Nie przeszłoby mi to przez gardło, nawet gdybyś mógł mnie zrozumieć.

Mama Wojtusia już nie żyje. Wczoraj zawieziono ją do rzeźni.

Handlarz mówi, że Wojtuś nie chciał wejść do rzeźnickiego samochodu, wyrwał się i uciekł.  Kierowca z rzeźni się spieszył i nie chciał czekać. Mówił, że i tak jest już spóźniony. Więc ciężarówka odjechała z mamą Wojtusia. A Wojtuś został sam. Handlarzowi udało się go złapać i wsadzić do przyczepy. Mówi, że sam go zawiezie. Nie może czekać, bo mały nie chce jeść. Kiedy by z matką, jadł już siano, nie tylko mleko. A teraz nic. Ostatecznie handlarz zgadza się sprowadzić Wojtusia z przyczepy i poczekać do wieczora na zaliczkę.

Dzwoniłem do rzeźni. Wszystkie zwierzęta z wczorajszych transportów już nie żyją. Nie uratujemy mamy Wojtusia. Ale jego nadal możemy uratować. U nas jest dużo ośliczek, może któraś go adoptuje, tak się zdarza.

Życie tego maleńkiego osiołka kosztuje 2500 złotych. Wczoraj zebraliśmy 2200 złotych. Dziś koniec zbiórki i już niewiele brakuje pieniędzy, żeby go uratować.

Bardzo Was proszę o pomoc dla Wojtusia.

Podchodzę do Figi i przede wszystkim poluźniam trochę sznur, którym jest przywiązana. Handlarz nie jest zadowolony. Jak ucieknie, to sam ją pan będziesz łapał – mówi.

A ja próbuję uspokoić Figę, bo widzę, że jest już po prostu śmiertelnie zmęczona swoimi wielogodzinnymi wysiłkami. Ośliczka przestaje na chwilę się wyrywać i patrzy na mnie uważnie swoim mądrym, poważnym spojrzeniem. Ale chyba uznaje, że nie jestem w stanie jej pomóc, bo po chwili znowu zaczyna swoje rozpaczliwe wysiłki.

Biedna Figa. Nie wie, że nawet gdyby jakimś cudem udało jej się zerwać z uwięzi i gdyby znalazła drogę do domu, nic by to nie pomogło. Zaraz odwieźliby ją tu z powrotem. To już nie jest jej dom. Już jej tam nie chcą. Dlatego musi umrzeć w rzeźni, okrutną, pozbawioną godności śmiercią.

Życie tej biednej ośliczki kosztuje 4500 złotych. Dziś muszę się rozliczyć z handlarzem a brakuje aż 1700 złotych.

Bardzo proszę, pomóżcie ocalić Figę.

Nie wiem, co mógłbym Wam opowiedzieć o Makarym. Nawet go nie widziałem. Handlarz mi nie pozwolił. Więc jedyne, co mogę Wam powiedzieć, to że Makary jest młodym osiołkiem. I że jutro z samego rana ma umrzeć w rzeźni.

Wczoraj późnym wieczorem handlarz wysłał mi sms-em kilka niewyraźnych zdjęć Makarego. Potem zadzwonił. Mówi, że ma takiego osła i że można go kupić. Powiedziałem, że przyjadę, zobaczę osiołka. Ale wtedy handlarz zaczął coś kręcić. Powiedział, że ma teraz dużo roboty, że gnój z obory będzie wybierać. A poza tym to dziś ma dużo spraw do załatwienia i musi wyjechać. No i że mam nie przyjeżdżać.

Był bardzo uparty. A kiedy zacząłem naciskać, zezłościł się tak, że przerwał połączenie. Obleciał mnie strach, że straciłem szansę na uratowanie tego biednego osiołka, tym bardziej, że przez pewien czas handlarz nie odbierał ode mnie telefonu. Na szczęście w końcu odebrał. Powtórzył jeszcze raz, że mam nie przyjeżdżać. Chyba, że z pieniędzmi za Makarego. I że transport do rzeźni jest rano, więc jak chcę osła, to zaliczkę muszę wpłacić wcześniej.

Nie wiem, co dzieje się u tego handlarza. Dlaczego nie mogę przyjechać? Co on chce przede mną ukryć? Może coś jest nie tak z tym biednym osiołkiem?

Nie wiem, jak będzie z zebraniem pieniędzy na uratowanie Makarego, bo nie mogę Wam nic o nim opowiedzieć. Ani nawet dobrze go pokazać, bo na zdjęciach od handlarza niewiele widać. Więc jak Makary ma poruszyć serca ludzi?

Ale to nie jego wina. Na pewno Makary jest uroczy, jak wszystkie młode osiołki. Na pewno chciałby wrócić do domu, który właśnie stracił. I na pewno Makary nie chce jutro umrzeć w rzeźni.

Babcia Fredzia jest bardzo, bardzo stara. Widzę to od razu, po posiwiałym pysku, po sztywnych ruchach, po oczach, które straciły swój dawny blask. To prawdziwa babcia, taka, która zasługuje na miłość, szacunek i na opiekę do końca swoich dni. Na godne i spokojne życie. Po prostu na dobrą starość.

Ale zamiast tego, kiedy przestała być użyteczna, opiekunowie Fredzi już jej nie chcieli. Niestety tak się zdarza. I ludzkim, i oślim babciom.

Nie wiem, co Fredzia robiła do tej pory. Może pracowała na festynach, może rodziła dzieci, może była ozdobą jakiegoś mini-zoo. Ale teraz żadnej z tych rzeczy już robić nie może. Nie ma siły na wożenie dzieci i już jest za stara, żeby rodzić. A w mini-zoo lepiej się sprawdzi młody, ładny, wesoły i pełen sił osiołek. I to jest moment, kiedy ośla babcia Fredzia powinna odejść na emeryturę. Ale zamiast na zielone pastwiska przywieźli Fredzię tu, do handlarza koni rzeźnych.

Fredzia wyciąga w moją stronę posiwiały pysk i powoli wącha moją rękę. Pozwala się pogłaskać, ale z jej oczu nie znika bezbrzeżny smutek. Wiem, nie jestem w stanie zastąpić jej tych, którym poświęciła całe życie. Tych, których kochała i o których myślała, że też ją kochają. Ani ja, ani nikt inny.

Jedyne co mogę zrobić dla  Fredzi, to poprosić Was o pomoc i spróbować zabrać stąd tą oślą babcię. U nas do końca swoich dni będzie miała wszystko co jej potrzeba, a towarzystwo innych osiołków ukoi, przynajmniej po części, jej tęsknotę. A kiedy przyjdzie jej czas, odejdzie w spokoju, z godnością, otoczona tymi, którzy ją kochają.

Życie babci Fredzi handlarz wycenił na 4500 złotych. Dziś kończy się zbiórka i chyba nie damy rady jej uratować. Brakuje aż 1400 złotych. Proszę, chociaż spróbujmy. Marek Sotek